Καφέεεε

Αυτό μου χρειάζεται να συνεχίσω !!! Ήρθαν και μου εγκατέστησαν καινούργια pc στο γραφείο. Ο δε τεχνικός ήταν πιο αργός απο το θάνατο ! Τώρα λοιπόν πρέπει να τρέξω κατοστάρι για να τελείωσω τις δουλειές που έμειναν πίσω.. Παρεμπιπτόντως το σ/κ προβλέπεται πολύ πολύ ζόρικο !

Αντε περαστικά μου !

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας !!

Με λένε Χριστίνα..

Είμαι 8 χρονών και με λένε Χριστίνα. Πηγαίνω δευτέρα δημοτικού. Κανονικά θα έπρεπε να πηγαίνω τρίτη δημοτικού μα..η μαμά μου στην πρώτη τάξη δεν με πήγαινε σχολείο κάθε μέρα και ακόμη και όταν με πήγαινε μετά δεν διάβαζα όπως κάνω τώρα. Γι'αυτό μου είπε η νονά μου πως πρέπει να ξαναπάω στην πρώτη δημοτικού. Μεγάλωνα μαζί με την μαμά μου μέχρι πριν απο λίγο καιρό. Τώρα δεν μένω πια μαζί της. Μένω αλλού. Η μαμά μου νομίζω δεν μ'αγαπάει. Εκεί που μένω δεν έχει έρθει ποτέ να με δει. Τόσο καιρό τώρα που πηγαίνω σχολείο και στην πρώτη και στην δευτέρα ΄με έχει πάρει τηλέφωνο δυο φορές. Μου είπε ότι θα με πάρει όταν με πήρε τηλέφωνο και εγώ φοβήθηκα και έκλαιγα. Δεν θέλω να πάω μαζί της. Την αγαπάω την μαμά μου αλλά δεν θέλω να πάω μαζί της. Δεν θέλω να πάω ξανά στο σπίτι. Έχω άλλο σπίτι τώρα. Έχω την νονά μου. Έχω τους φίλους μου, το σχολείο μου. Φοβάμαι να ξαναπάω μαζί της.

Όταν ήμουν πιο μικρή μέναμε μαζί στο Μεσολλόγγι. Εκεί στο σπίτι που μέναμε ερχόταν ο μπαμπάς Θανάσης. Ο μπαμπάς Θανάσης με πρόσεχε. Με τάιζε γιατί πεινούσα πολύ, με έβαζε να κοιμηθώ και μου διάβαζε παραμύθια. Η μαμά μου δούλευε το βράδυ σε ένα μέρος που είχε καπνό και πολύ κόσμο και δεν με έπαιρνε μαζί της. Μια φορά μόνο με πήρε τις άλλες φορές με άφηνε σπίτι. ήμουνα όμως μόνη μου όταν δεν ήταν ο μπαμπάς Θανάσης και φοβόμουν πολύ. Επάνω απο το σπίτι μας έμενε μια καλή κυρία που την λέγανε Γιάννα. Η κυρία Γιάννα μου έδινε φαγητό να τρώω τις πιο πολλές φορές που η μαμά μου κοιμόταν.

Μια μέρα η μαμά μου έφερε στο σπίτι τον Γιώργο. Έναν κύριο που θα παντρευτούν. Μετά εμείς μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε να μείνουμε μαζί με τον κύριο Γιώργο και τα παιδιά του. Την Χριστίνα και τον Κωνσταντίνο. Εκεί δεν περνούσα καλά. Ο Κωνσταντίνος με έδερνε πολυ και με κορόιδευε. Μια φορά που πήγαμε στην θάλασσα μου βούλιαζε το κεφάλι μέσα στο νερό. Οταν του είπα θα με πνίξεις μου είπε ΄δεν πειράζει εσύ να πνιγείς γιατί είσαι μούλικο. Τι είναι μούλικο δεν ξέρω αλλά σαν βρισιά φαίνεται. Αλλες φορές το φαγητό που μου έδιναν δεν με έφτανε. Εγώ ήθελα περισσότερο και ήθελα και γάλα. Μου άρεσει πολύ το γάλα. Έκλαιγα γιατί πεινούσα και η μαμά μου με έδερνε γιατί έκανα φασαρία. Μα εγώ πεινούσα.. Μια φορά με έκλεισε στην αποθήκη που είχε ποντίκια για να σταματήσω να κλαίω. Εγώ έκλαιγα πολύ γιατί ήτανε σκοτεινά και φοβόμουν τα ποντίκια και άρχισε να τρέχει αίμα απο την μύτη μου αλλά η μαμά μου δεν με έβγαζε. Νομίζω με ξέχασε εκεί μέσα. Με ξέχασε γιατί δεν μ'αγαπούσε. Απο τότε που πήγαμε εκεί αγαπούσε μόνο τα άλλα παιδιά. Τα χάιδευε και μου έλεγε πως αυτά είναι τώρα τα παιδιά της και πως εμένα θα με έβαζε στο ίδρυμα στα Γιάννενα.

Μετά, μια μέρα, με πήρε τηλέφωνο η νονά μου. Με ρώτησε τι κάνω και εγώ έκλαιγα γιατί δεν ήθελα να πάω στο ίδρυμα. Η νονά μου ζητησε την μαμά μου να της μιλήσει. Μετά απο λίγο η μαμά μου μου ετοίμασε τα πράγματα και με πήγε με το λεωφορείο στην Αθήνα. Μόλις είδα την νονά μου την αγκάλιασα και της είπα να μην με ξαναστείλει πίσω. Δεν με ξανάστειλε πίσω. Τώρα μένω αλλού. Η νονά μου μου εξήγησε πως δεν μπορούσε να με κρατήσει σπίτι της γιατί δούλευε πολλές πολλές ώρες. Η νονά μου δουλεύει όλη μέρα. Κάθε δυο Παρασκευές πηγαίνω στο σπίτι της για το Σαββατοκύριακο και σε όλες τις γιορτές είμαστε μαζί. Έκανα και πάρτυ για τα γενέθλιά μου και κάλεσα και τους φίλους μου. Περάσαμε πολυ ωραία είχαμε και κλόουν. Είμαι ευτυχισμένη τώρα και περνάω καλά. Μόνο που θα ήθελα να ρωτήσω την μαμά μου γιατί δεν μ'αγαπάει. Τι της έκανα.

"Είναι αληθινό το κείμενο. Κάθε λέξη. Και μάλιστα είναι ένα πολύ μικρό μέρος της ιστορίας. Την λένε Χριστίνα, είναι 8 χρονών και έχει μαύρα μάτια σαν χαντρούλες. Το χαμόγελό της δεν είναι παιδικό. Είναι χαμόγελο μεγάλου ανθρώπου. Ακόμα και τώρα..

Καλή μέρα ..όλη μέρα

Καλή μέρα ..όλη μέρα.

Επειδή όπως προείπα (αναλυτικότητα πρέπει να ομολογήσω !!) έχω γενέθλια (την Κυριακή) η γουρούνα..












Σκέφτηκα να σας κεράσω ένα κάτιτις κι εγώ..

Έτσι, για να σας ευχαριστήσω που μοιράζεστε τις πιο κρυφές μου σκέψεις και που μ'αφήνετε να μπορώ και εγώ να διαβάζω τις δικές σας..

Για να σας πω πως γνώρισα σπουδαίους φίλους εδώ μέσα. Ταξίδεψα με φεγγαρόπλοια σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα, γέλασα με την ψυχή μου, συγκινήθηκα, έκλαψα, ανησύχησα, συμπαραστάθηκα με τον δικό μου τρόπο και μου συμπαραστάθηκαν.

Να είστε όλοι καλά... και ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ ! και αν όχι πολλά τουλάχιστον ΚΑΛΑ.

Τι παράξενο πράγμα είναι αυτή η ζωή ; Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει σου ρίχνει μια τσουπ και πάρτην ξανά χάμω. Εκεί που λες ότι όλα πάνε καλά ρε παιδί μου επιτέλους, ένα απρόσμενο κάτι σου τα ανατρέπει όλα..

Και αντε ξανά απο την αρχή. Σήκω στα πόδια σου και τρέχα. Μην περπατάς, τρέχα. Τρέχα να προλάβεις να τα ξαναφτιάξεις τα χαλασμένα. Ετσι έχω την εντύπωση ότι όλο τρέχω. Όταν δε σταματάω έστω και για λίγο μου φαίνεται τόσο παράξενο που δεν ξέρω τι να κάνω για να ξεκουράσω τα πόδια το μυαλό και την ψυχή. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Χιλιάδες οι εκκρεμότητες. Όλοι και όλα ζητούν απο κάτι. Μα αν δεν έχεις τι να δώσεις.. όταν είναι άδεια η τσέπη και μισοάδεια η ψυχή.. Θέλω κι εγώ κάτι.

Λίγο χρόνο για να γεμίσω τις μπαταρίες μου μπορώ να έχω ;; Λίγο χρόνο.. Λίγα λεφτά παραπάνω.. Λίγο απ'όλα μπορώ να έχω..; Παρακαλώ ;;

Αρρωστούλα..

Απο χθές υποφέρω απο κρίση γαστρεντερίτιδας. Το αφεντικό μου δεν δείχνει να συγκινείται γιαυτό και είμαι στο γραφείο (!!). Μεταξύ λογιστών, λογαριασμών και εκατοντάδων πραγμάτων που πρέπει να οργανωθούν μέχρι τις 6 που θα έρθει το αφεντικό (κανονικά βέβαια, εγω σχολάω στις 5 αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να έχω φύγει πριν τις 7 το νωρίτερο) είπα να γράψω τον πόνο μου... Πρώτον, δεν είναι δίκαιο να αρρωσταίνει κάποιος την πρώτη ημέρα της Άνοιξης (και να παραμένει άρρωστος και την δεύτερη) !! Δεύτερον, εν'όψει των επερχομένων γενεθλίων μου η διάθεσή μου έχει αρχίσει να παίρνει δρόμο (η κρίση των 35 ;;). Τρίτον, η γαστρεντερίτιδα με έπιασε τώρα που κάνω δίαιτα !! (αδικία ;) δεν μπορούσε λίγο πριν ή λίγο μετά ; έπρεπε να αναγκαστώ τώρα να την σταματήσω ; Τέταρτον, επειδή γενικά είμαι πολύ ανάποδος άνθρωπος εχθές μου είπε ο γιατρός να πίνω ζεστά και να φάω ελαφριά και εγώ καταβρόχθισα 2 κομμάτια εκμέκ καταϊφι (αφού είχα σταματήσει και την δίαιτα αναγκαστικά είπα να το γιορτάσω) και μου κατέστρεψαν το στομάχι και Πέμπτο και τελευταίο μου έφεραν το καινούργιο pc και πρέπει να περιμένω μέχρι την άλλη Παρασκευή για να το εγκαταστήσουν !! Γμωτο !! Για όλα μαζί και για καθένα ξεχωριστά..

Καλημέρες σε όλους ! Ελπίζω οι μέρες σας να είναι λίγο καλύτερες απο την δική μου (και καθ'ό,τι αφορά το θέμα της αρρώστιας πολύ πολύ καλύτερες ! φεγγαροπλοιοχνουδάκι αν πονάς σου κάνω συμπαράσταση..)

Τα γενέθλια που έρχονται...

Σε λίγες μέρες έχω γενέθλια…
«Κλείνω» τα 35.
Στην ζωή μου ελάχιστες φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκαναν ή έκανα πάρτι για τα γενέθλιά μου.
Συνήθως πάντως δεν τα γιορτάζαμε και φανατικά.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με την γιαγιά, τον παππού, την προγιαγιά, τον θείο (σύζυγο της αδελφής της προγιαγιάς) και την μητέρα μου (συνήθως άφαντη). Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, κανείς δεν είχε και τρελά κέφια να ασχοληθεί μαζί μου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μεγάλωσα χωρίς αγάπη. Αυτό και μεγάλη κουβέντα είναι και δεν μπορώ να το πω για τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν. Απλά μεγάλωσα σαν «μεγάλη» και όχι σαν παιδί. Μια μεγάλη με πολλά πολλά παιχνίδια, με ατελείωτη σειρά από Βibi- bo και Barbie αλλά με κανέναν να παίξει, να μιλήσει, να μαλώσει, να γελάσει..
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια όμορφη μονοκατοικία κάπου στην Αθήνα με τεράστιο κήπο μπροστά, στο πλάι και πίσω. Μπροστά είχε δυο παρτέρια με κρίνους και δεξιά σε μια γωνιά μια κίτρινη μεγάλη τριανταφυλλιά. Στον πλαινό κήπο είχε τριανταφυλλιές ροζ και κόκκινες που μύριζαν υπέροχα, μετά ο κήπος συνέχιζε με μια τεράστια λεμονιά και έφτανε πίσω. Πίσω είχε μια μεγάλη συκιά που σκέπαζε όλο τον κήπο. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχαμε κρεμάσει και μια κούνια εκεί..
Όταν ήμουν περίπου 5 άρχισα να βγαίνω στον κήπο μόνη μου, πριν από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά. Ο κήπος ήταν το παιχνίδι μου, οι φίλες μου, η συντροφιά μου. Καθόμουν με τις ώρες εκεί. Ονειρευόμουν και τραγουδούσα. Έβγαζα δικά μου τραγούδια. Τραγούδια θυμού και τραγούδια ευτυχίας ανάλογα με την περίσταση. Μετά δανειζόμουν την μουσική από ένα τραγούδι που είχα ακούσει μέσα στο σπίτι και τα τραγουδούσα.. Γύριζα στον κήπο σαν πεταλουδίτσα. Ένα μικρό παιδάκι που έπαιζε μόνο του. Φίλες δεν είχα.. Η συντροφιά μου ήταν τα όνειρά μου… Άγγιζα τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και χόρευα ανάμεσα στις τριανταφυλλιές. Ονειρευόμουν πως θα γίνω τραγουδίστρια και μάλιστα μεγάλη..
Μετά πήγα σχολείο. Ούτε και εκεί απέκτησα φίλες. Βλέπετε όταν εκείνες έκαναν παραδείγματος χάριν πάρτι εγώ δεν μπορούσα να πάω, όταν εκείνες πήγαιναν στις κούνιες εγώ δεν μπορούσα να πάω. Ποιος θα με πήγαινε ; η γιαγιά, ο παππούς και η μαμά που ήταν οι πιο νέοι (ας πούμε) δούλευαν όλοι. Μέχρι τα 11 μου χρόνια δεν θυμάμαι να είχα πάει στις κούνιες εκτός από μια φορά που θυμάμαι ότι πήγα με τον νονό μου (ο οποίος εξαφανίσθηκε μετά τα 6) όχι ότι το λαχταρούσα όμως.. όταν κάτι δεν το γνωρίζεις δεν σε πειράζει και τόσο πολύ που το ακούς... Άλλωστε όπως σας είπα ονειρευόμουν πολύ.. Έπειθα και εγώ τον εαυτό μου λοιπόν ότι οι κούνιες τελικά δεν ήταν και τόσο ωραίες.. πφφφ, σιγά ! Έτσι άρχισα να διαβάζω. Φανατικά όμως.. ότι έπεφτε στα χέρια μου.
Στις κούνιες πήγα πρώτη φορά στα 11. Έπαιξα με την ψυχή μου, τραγούδησα το «ένα πρωινό η Παναγιά μου» μαζί με τα άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου, έφαγα τα μούτρα μου, ξανασηκώθηκα και συνέχισα με περισσότερη όρεξη και φοβερή ντροπή, γέλασα με τα αστεία των άλλων κοριτσιών και τελικά έκανα φίλες.. Άρχισα να πηγαίνω στα σπίτια των κοριτσιών και έκανα το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων. (Αν θυμάμαι καλά ήταν και το μοναδικό γιατί η γιαγιά έγινε έξαλλη που το σπίτι έγινε … τώρα πώς να το περιγράψω αυτό.. σαν παιδική χαρά..!). Άρχισα να ονειρεύομαι λιγότερο, να μιλάω περισσότερο, να γελάω περισσότερο και να κλαίω περισσότερο.. Άρχισα να διεκδικώ πράγματα που δικαιωματικά μου άνηκαν, όπως ας πούμε να ντυθώ με αποκριάτικη στολή και να πάω σε πάρτι (όχι δεν έχω εμμονή με τα πάρτι !!) ή να πηγαίνω στην πλατεία. Βέβαια με συνοδεία πάντοτε την προγιαγιά. Βλέπετε ο πατέρας μου είχε την φαεινή ιδέα να στείλει ένα γράμμα στην μητέρα μου στα 7 μου και να της λέει πως θα έρθει από το εξωτερικό και θα με κλέψει.. Ε αυτό το γράμμα εγώ το πλήρωνα 18 χρόνια ! Ούτε στο μπάνιο που λέει ο λόγος δεν μπορούσα να πάω μόνη μου. Ακόμη και στο Λύκειο με συνόδευε η προγιαγιά μέχρι την πόρτα.
Τέλος πάντων.. Ξέφυγα από το θέμα. Τα γενέθλια είναι το θέμα μου. (το παθαίνω αυτό πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο !)
Τα γενέθλια λοιπόν, ποτέ δεν ήταν μεγάλη γιορτή για μένα. Δεν είμαι συνηθισμένη σε τούρτες, κεράκια και όλα αυτά τα ωραία. Μάλλον αισθάνομαι άσχημα όταν μου φέρνουν τούρτα έκπληξη και κεράκια. Δεν μπορώ να αντιδράσω όπως θέλω. Συνήθως συγκινούμαι απίστευτα, αισθάνομαι τρομερή υποχρέωση και φυσικά ανταποδίδω στο τριπλό.. Παιδικές ανασφάλειες ; Παιδικά «τραύματα» ; Παιδικά απωθημένα ; Ποιος ξέρει…
Φέτος, λοιπόν, τα γενέθλιά μου θα ήθελα να μην τα γιορτάσω όπως συνήθως. Θα ήθελα να μην σβήσω τα κεράκια μιας τούρτας που νιώθω ότι δεν μου ανήκει.
Θα ήθελα να τα ζήσω απλά. Και να μπορέσω να σκεφτώ και να νοσταλγήσω.
Να νοσταλγήσω το σπίτι που μεγάλωσα που πια δεν υπάρχει και που στην θέση του έχει ξεφυτρώσει μια βιοτεχνία, τις τριανταφυλλιές του κήπου που έπαιζα μικρή.
Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να μου έρθει στην μύτη η μυρωδιά από τα «δικά μου» τριαντάφυλλα. Ποτέ κανένα τριαντάφυλλο δεν μύριζε όπως τα «δικά μου».
Θα ήθελα να σκεφτώ αυτά και αυτούς που έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ. Μόνη μου. Για να έχω εικόνα, μυρωδιά και αφή.
Να μπορέσω για μια φορά να ξαναζήσω σαν ένα όνειρο πράγματα όμορφα, παιδικά μου, γλυκές και πικρές αναμνήσεις.
Για να ξανασκεφτώ ποια είμαι, από πού ήρθα και τι έκανα μέχρι τώρα..
Για να μπορώ να προχωρώ και παρακάτω. Να σκέφτομαι, να ανασαίνω, να καβαλάω ένα σύννεφο και να τρέχω με μεγάλα γκάζια σε μια ζωή που πάλεψα και κουράστηκα πολύ να την αποκτήσω και ανήκει σε μένα και μόνο σε μένα..
Καλό σας βράδυ..

Θέλω..

Θέλω να γεμίσω τις μέρες μου μενεξέδες και ανεμώνες και τις νύχτες μου με σμαραγδένια φεγγάρια.
Θέλω να ζω την κάθε στιγμούλα σαν να μην έχει άλλη.
Θέλω να περπατάω στο φεγγάρι το βράδυ και στα σύννεφα τα πρωινά.

Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι..

Όταν φοβάμαι..

Μια ζωή όταν φοβάμαι ονειρεύομαι.. Ονειρεύομαι πολύ. Τραβάω την κουρτίνα στο σήμερα και ανοίγω αλλο παράθυρο. Αυτό του ονείρου. Κλείνω το μάτι στα αστεράκια τα βράδυα που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κοιτάω τον ουρανό και του χαμογελώ.. όλα αλλάζουν όψη και τα όνειρα γίνονται ζωή.. Μετά μου έρχεται ξανά μια κλωτσιά ή ένα χαστούκι, ξέρετε απο αυτά τα "ξύπνα ρε ζώον" και επανέρχομαι.Και ξανά απο την αρχή.. Και ξανά όνειρα, και ξανά χαστούκια.. και έτσι περνάει η ζωή μου. Με όνειρα και χαστούκια.. με νύχτες χρωματιστές ολόφωτες, με άρωμα νυχτολούλουδου και κούπες αρωματικό τσάϊ στο μπαλκόνι της ψυχής μου. Χαμένη ; Περίεργη ; Μπορεί.... μπορεί και απλά Εγώ..

Θέλω να το σκάσω...

Μου'ρχεται να καβαλήσω ένα σύννεφο απο αυτά που περνούν βιαστικά έξω απο το παράθυρο της "φυλακής" μου και να το σκάσω..

Να πάω μακριά. Πολύ μακριά.

Δεν έχω συγκεκριμενο προορισμό. Μόνο το ταξίδι θέλω.

Να δω, ν'ακούσω, να χορτάσει η ψυχούλα μου χρώματα και μυρωδιές, φωνές και γέλια...

ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι έχω συγκεκριμένο προορισμό.. Θέλω να πάω στην ευτυχία..

Εκεί που οι άνθρωποι ξυπνούν το πρωι μετά απο έναν ήσυχο βραδυνό ύπνο, ανοίγουν το παράθυρο και μυρίζουν την άνοιξη. Φτιάχνουν καφέ και τον απολαμβάνουν σε ένα όμορφο μέρος γεμάτο λουλούδια και ήλιο. Εκεί που δεν τρέχει κανείς να προλάβει τίποτα. Που όλα έρχονται αβίαστα. Χωρίς να πληρώνεις κάθε φορά και με ένα κομματάκι της ψυχής σου.. Εκεί που το μόνο που μετράει είναι πόση αγάπη έχεις να δώσεις... Εκεί που τα παντα γελούν και ονειρεύονται.. Και το βράδυ, αχ το βράδυ.. να κάθομαι κάτω απο έναν ουρανό γεμάτο αστέρια σε μια αγκαλιά όλο αγάπη και χάδια..

Ταξίδια μιας ψυχής ονειροπαρμένης αγκαλιά με ένα συννεφάκι που περνάει έξω απο το παράθυρο...

Χθες βγήκα για λίγο. Περπάτησα στον πεζόδρομο πίσω απο το γραφείο και είδα μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Δεν αντιστάθηκα. Έκοψα ενα κλαράκι γεμάτο μπουμπούκια και το έφερα στο γραφείο. Γέμισα ένα ποτήρι με νερό και το έβαλα μέσα. Σήμερα το πρωί που ήρθα στο γραφείο είδα πως τα μπουμπούκια άνθισαν. Εγιναν λουλούδια.. και ξαφνικά - συγχωρέστε την υπερβολή, αν υπάρχει για σας, γιατί για μένα δεν υπάρχει - είδα τα πράγματα πιο αισιόδοξα. Ξαφνικά ένιωσα αλλιώς..

Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι μερικές φορές να αλλάξει η ψυχολογία μας. Με κάτι τόσο μικρό.. αλλά τόσο όμορφο.

Καλημέρα σε όλους σας. Όμορφη μέρα να έχετε, ηλιόλουστη (και ας μην είναι) και προπάντως αισιόδοξη.

Υ.Γ. Χνουδάκι πολλά περαστικά σε σένα κια στο φεγγαρόπλοιό σου, Ναταλάκι είδες ; το μαύρο μπορεί να γίνει ροζ, μπορεί να γίνει ότι χρώμα θέλεις, έτσι σου εύχομαι να είσαι πάντα, ΡΟΖ, Μαριαλένα όλα καλά σου εύχομαι γλυκιά μου, απο καρδιάς σε όλους σας..

Απεργίες, Βίσση- vision και έκλειψη ;

Δεν μας έφταναν οι απεργίες, η Βίσση - vision (πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιός κρετίνος (με την ιατρική έννοια του όρου) σκέφτηκε να μας εκπροσωπήσει η Βίσση και πως επιλέχθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι του Φραντζόλα), που εγώ δουλεύω ενώ η μισή και πλέον Ελλάδα απεργεί, που το πρωί για να φτάσω στο γραφείο έγινα μούσκεμα, έχουμε και την πανσέληνο και έκλειψη ! Καλά όχι ότι τα πολυπιστεύω αυτά αλλά τεσπα. Μάλλον κατά έναν βαθμό επηρεάζουν... ή δεν επηρεάζουν και εγώ είμαι στην ψηλή μου σκάλα ; Θα δείξει κατά την διάρκεια της ημέρας ! Καλή σας ημέρα

Viva la vida..

Ναι Ζήτω η ζωή !

Ζήτω που κάθε βράδυ που πέφτω στο κρεββάτι μου μπορώ να σκέφτομαι πως αύριο θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, που κάθε μέρα που περνάει κολλάει ένα post it στην ψυχούλα μου με τα do και dont's για τις επόμενες μέρες που θα έρθουν. Ζήτω που δεν είμαι άρρωστη, που μπορώ να περπατάω, να ανασαίνω, να τρώω, να πίνω, να γελάω, να κλαίω, να περνάω καλά ή και να περνάω χάλια.

Ζήτω γιατί είμαι εδώ, γιατί μυρίζω τον αέρα που έχει αρχίζει και μυρίζει άνοιξη, γιατί σκέφτομαι να ξαναπάω γυμναστήριο, γιατί γυρίζω σπίτι μου σκοτωμένη απο την κούραση και έχω ένα χάδι και μια γλυκιά κουβέντα να με ξεκουράζουν, ζήτω γιατί και αυτά να μη είχα θα είχα εμένα.

Ζήτω γιατί η ζωή είναι ωραία όπως και να το κάνουμε. Με δυσκολίες, με ευκολίες, με χαρές και με λύπες, με χαμόγελο και με δάκρυ.

Ζήτω για τα στραβά και τα ανάποδά της και για τις ομορφιές της, ζήτω για τους φίλους και για τους εχθρούς μας.

Ζήτω για την ποικιλία της. Αν δεν είχε τα πάνω κάτω, αν δεν είχε χιλιάδες χρώματα δίπλα στο μαύρο πως θα ήταν ;

Ζήτω γιατί έχει ένα ήλιο έξω τώρα που με στέλνει αδιάβαστη αλλά παρόλα αυτά εγώ κάθομαι και γράφω ένα post για μένα, για σας. Ζήτω γιατί κάποια στιγμή που αναποδογύρισαν όλα στην ζωή μου είχα το κουράγιο να πατήσω το flip και να τα ξαναφέρω στην κανονική τους ρότα. Ζήτω για τους ουρανούς και τις θάλασσες, για τα βουνά, για τα λουλούδια.

Ζήτω για την ζωή του καθενός όπως και για την δική μου. Εγώ την χρωματίζω κάθε μέρα. Και φροντίζω πια το γκρί να είναι ελάχιστο, γιατί δεν μου αξίζει και δεν το θέλω.

θέλω χρώματα, ανάσες, μυρωδιές, σκέψεις, χαμόγελα, ήλιο φωτεινό και τα έχω ακόμη και τις πιο σκοτεινές μέρες..

Ξανα ζήτω λοιπόν, σε όλους και πιο πολύ στην ίδια την ζωή !!!

Καλή σας ημέρα

Καλησπέρα..

Ένα ελαφρύ γκρίζο χρώμα αχνοφαίνεται πίσω απο το σκούρο ροζ της τουλίπας.. Είναι το γκρί που σιγά σιγά θα γίνει ροζ κι αυτό.. Θα πάρει το χρώμα που θέλεις, που θέλω.. Ροζ, Φούξια, αχνοπράσινο, πορτοκαλί, γαλάζιο.. ότι θέλει ο καθένας..

Το γκρί του ουρανού άνοιξε λίγο.. σταμάτησε και να βρέχει..

Το απόγευμα καφές με φίλες. Λίγο κουβεντούλα, μουσική. Απαλό χάδι στην ψυχή οι φίλοι. Πάντα εδώ. Καλεσμένοι και απρόσκλητοι στην ψυχή του καθενός. Ολόγιομο φεγγάρι η παρεούλα.. Γέλια που ακούγονται μουσική.. Περνάμε καλά. Αυτό είναι που μετράει και μετά, όταν φεύγουμε, όλες έχουμε πάρει ένα κομμάτι ροζ.

Την τουλίπα σας την αφιερώνω. Γιατί είναι το ροζ του καθένα μας... ::)))

Καλό σας μεσημέρι..

Να περνάτε καλά, να πετάτε ψηλά...

Να περνάτε καλά.

Να πετάτε ψηλά.

Η πραγματικότητα δεν είναι πολύ μακρυά απο τα όνειρα...

Καλησπέρα και Καληνύχτα σε όλους σας ...

Καμιά φορά είναι τόσο απλό να γίνει κάποιος ευτυχισμένος. Μια εικόνα αρκεί για να μας φτιάξει την διάθεση.. μια μουσική για να μας ταξιδέψει.. ένα χάδι για να μας γλυκάνει τη μέρα, μια κουβέντα απο στόμα αγαπημένο για να μας συνεπάρει.. Και παύει η ζωή να είναι άγευστη, άχρωμη, άοσμη.. Έχει χρώμα, γεύση, μυρωδιές.

Έτσι η καθημερινότητα μας δεν έχει ποτέ το ίδιο χρώμα. Κι ο ουρανός που βλέπουμε απο το παράθυρο παύει πιά να είναι γκρίζος, αλλάζει κι αυτός γίνεται γαλάζιος, γίνεται μωβ, παίρνει χρώμα ζεστό πορτοκαλί...

Πόσα πράγματα αλλάζει μια αγκαλιά ;

Παράξενες σκέψεις..

Πως μαθαίνεις ν'αγαπάς και να αγαπιέσαι ; Πως μαθαίνεις να δίνεις και να παίρνεις ; Πώς μαθαίνεις τι είναι αγάπη και μίσος ; Τι είναι αισθήματα ; Πως το χρώμα της αγάπης είναι κόκκινο ; Πως του πόνου είναι μαύρο ; Πως μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το καλό απο το κακό ;

Πάνω απο όλα πως να είσαι άνθρωπος ;.. Ν'ακούς ; Να βλέπεις ότι θέλεις όχι ότι πρέπει ;.. Να δίνεις ότι έχεις όχι ότι μπορείς ;..

Παράξενη ημέρα. Κομματάκι μιας παράξενης γιορτής. Μια ήλιος μια συννεφιά. Ούτε ο καιρός δεν μπορεί ν'αποφασίσει, ούτε εγώ. Ξέρω όμως πως πίσω απο τα σύννεφα κρύβεται ένας σωρός όνειρα. Δικά μου, δικά σας.... Σκάνε μουτράκι τα ονειράκια πίσω απο τα συννεφα.
Νατα τα βλέπω.. κι είναι όλο χρώματα..

Συννεφάκια..

Συννεφάκια, χρωματιστά... για ταξίδια, για όνειρα... για καλημέρα ή για καλησπέρα... για μένα και για σας.. για όλους μας.

ονειράκια..

The best is yet to come..

Τhe best is yet to come.. έτσι δεν λένε ?

Αντέχω πάντως. Εντυπωσιακά πολύ. Γερή κράση..Γυρνάω το κεφάλι από την άλλη, κλείνω τα μάτια και δεν είμαι εδώ για κανέναν, ούτε για μένα δεν είμαι εδώ.. Και τότε μυρίζει ο αέρας όμορφα και τα βράδια έχουν μια γλύκα που όμοια δεν υπάρχει στον κόσμο. Τότε η αγκαλιά σου μυρίζει δυόσμο και κλείνει μέσα της όλες τις ομορφιές του κόσμου… Τότε είναι όμορφα. Γεμίζει ο ουρανός το βράδυ αστέρια φωτεινά και βγαίνει ένα φεγγάρι άλλο πράγμα.. Λες και είναι δίπλα, λες και γελάει που μας βλέπει.. και φωτίζει ακόμη περισσότερο. Τόσα χρόνια τώρα..

Γιατί καμιά φορά η ψυχή μιλάει, μιλάει δυνατά και καθαρά. Και εμείς οφείλουμε να την ακούμε. Να της δίνουμε την πρέπουσα προσοχή. Όχι από φόβο μην μας εγκαταλείψει μα έτσι, για να ξέρουμε. Καμια φορά από απλή περιέργεια, καμιά φορά από ανάγκη. Εγώ την μοναξιά μου την βιώνω. Την ζω μέσα σε κόσμο. Την έχω ανάγκη. Μόνο με την ησυχία ακούω την ψυχή μου.. Μόνο τότε ακούω τι θέλει να μου πει η ψυχή μου και καμιά φορά της απαντώ.. όχι πάντα μα καμιά φορά.. Δεν συμφωνώ πάντα μ’αυτά που λέει μα κι εκείνη δεν συμφωνεί πάντα μ’αυτά που κάνω.. Την καημένη την έχω γεμίσει σημαδάκια.. άθελά μου μα το’κανα.. Καμιά φορά το να είσαι ονειροπόλος αποδεικνύεται μεγάλη ζημιά. Γιατί ? Γιατί εκεί που πιστεύεις σε κάτι, εκεί που προσδοκάς το ρόζ, σου πετάνε ένα γκρί και σου λένε βολέψου !! Και άντε τώρα εσύ να αρχίσεις να το βάφεις ροζ το γκρί.. Αν είσαι βολικός καλά ! Αγοράζεις πινέλα, κουτιά άσπρο και κόκκινο και ξεκινάς.. Πρώτα βάφεις μόνο άσπρο, για να φύγει το σκούρο γκρί. Αφού όλα είναι άσπρα κάνεις την μίξη του κόκκινου και του άσπρου στο κουτί και φτιάχνεις το ροζ που θέλεις και μετά βάφεις εκείνο το άσπρο ροζ.. Αν δεν είσαι βολικός ? Αστο καλύτερα.. Μένεις με το γκρί. Με τον καιρό το γκρί μπαίνει στην ψυχή σου. Σε βάφει ολόκληρο. Και γίνεσαι ένας γκρίζος άνθρωπος..Γκρίζος άνθρωπος σε μια γκρίζα πόλη με γκρίζα ζωή..Αντε το πολύ πολύ να γίνεις λίγο ολιγώτερο γκρίζος μα πάλι γκρί δεν είσαι ? Γι’αυτό οι βολικοί άνθρωποι είναι πάντα πιο κερδισμένοι..Το να κάνεις το γκρί ροζ θέλει δουλειά μα δεν είναι αδύνατον…

Καλά Κούλουμα

Καλά Κούλουμα ! Να περάσετε όμορφα και να είστε όλοι καλά

Πολύ Καλημέρα σας..

H εικόνα είναι "κλεμμένη" δεν θυμάμαι απο πού..
Τα όνειρα όμως είναι δικά μου.. ολόδικά μου..
Πολύ Καλημέρα σας. Να έχετε όλοι μια υπέροχη ημέρα ..

Και να ταξιδεύετε... μακριά..

Καληνύχτα..

Καληνύχτα σε όλους σας ...
Όμορφη και με πολλά όνειρα... όπως τα θέλει ο καθένας..

Μια ζωή χωρίς ζωή..

Ακόμα στο γραφείο.. Απο τις 9 το πρωί και ποιός ξέρει μέχρι τι ώρα..
Ακόμα στο γραφείο και το μόνο που με σώζει είναι αυτό το μπουκέτο που φαίνεται πάνω απο την οθόνη του υπολογιστή..

Αλήθεια πως καταφέρνω να ζω χωρίς να ζω ; Αυτό ακόμα δεν το έχω καταλάβει..
Οι περισσότερες μέρες μου ξεκινούν και τελειώνουν εδω μέσα..
Σ'αυτό το γραφείο, σ'αυτούς τους τοίχους, μ'αυτό το πισι και αυτό το τηλέφωνο. Αριστερά και δεξιά μου ατελείωτες στοίβες χαρτιά που ανακυκλώνονται με τρελλούς ρυθμούς .
Κάποιες φορές μάλιστα νιώθω σαν η επόμενη μέρα να είναι η συνέχεια της προηγούμενης και η επόμενη ξανά η συνέχεια της προηγούμενης και αυτό συνεχίζεται απο Δευτέρα ώς Παρασκευή..

Μια μέρα θα την πετάξω κάτω αυτή την γυάλινη ζωή χωρίς ζωή. Θα ανέβω στην ταράτσα και θα την ρίξω απο κάτω για να είμαι σίγουρη πως έγινε χίλια μικρά κομμάτια. Και μαζί της τις ηλιόλουστες μέρες που δεν έζησα, τα βράδυα με φίλους που δεν έζησα, την ζωή μου που δεν την έζησα..Γιατί και μια μέρα να χάσω και μια νύχτα πως ξέρω ότι θα μου δοθεί ευκαιρία να την ζήσω αύριο ; Πως ξέρει ο καθένας μας ; Και μετά θα ανοίξω την εξώπορτα και θα φύγω. Για μέρη μακρινά και κοντινά. Μέρη που έχω ονειρευτεί και που εκεί κατοικούν μέρες ξεχωριστές.

Και θα ανοίγω το παράθυρο κάθε πρωί και θα παίρνω μια ανάσα βαθιά.. Θα φτιάχνω καφέ και θα τον πίνω μπροστά σε ένα παράθυρο που θα βλέπει σε θάλασσα. Μ'αρέσει η θάλασσα αλλάζει συνεχώς, ποτέ δεν είναι η ίδια. Πότε ήρεμη πότε αγριεμένη...

Μελαγχολία ; Ναι.. γι'αυτά που φεύγουν και αυτά που έρχονται.. Απο τα χρωστούμενα της ζωής.. και εμένα μου χρωστάει πολλά η άτιμη... Ή της χρωστάω εγώ.. ή τέλος πάντων δεν ξέρω.. μπερδεύτηκα !
Και σκάω ένα χαμόγελο έτσι, μόνη μου μπροστά στην οθόνη, για να μην λέω ότι πέρασε μια μέρα απο την ζωή μου που δεν χαμογέλασα.. Γιατί μου αξίζει να χαμογελάω. Και αυτό δεν είναι πρέπει είναι θέλω.. Γιατί μου αξίζει να κάνω κάτι και για μένα. Γιατί βαρέθηκα και κουράστηκα ... Γιατί εγώ την ζω την μοναξιά μου μέσα σε χιλιάδες κόσμο.. Γιατί είμαι εγώ τελικά και δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο.. Γιατί τα γράφω εδώ και αποφεύγω να τα γράψω στην ψυχή μου με εκείνο το μελάνι το ανεξίτηλο που γράφει για πάντα και αφήνει στην ψυχή σου μικρά μαύρα σημαδάκια. Γιατί θέλω η δικιά μου η ψυχή να μην έχει ούτε ένα σημαδάκι μαύρο. Θέλω στα ήδη υπάρχοντα να μην προστεθεί κανένα άλλο. Μου φτάνουν αυτά. Έχω να θυμάμαι πληγές και έχω αρκετά ράματα. Κι αν έχει σημαδάκια μαύρα αυτή η ψυχή δεν γελιέμαι.. είναι δυνατή, είναι φευγάτη..ενίοτε και αποφασιστική, και αποφασισμένη. Μόνο που έπαψα να την κοιτάω. Έπαψα να της μιλάω. Μα μου μιλάει αυτή πότε πότε.. μου μιλάει αυτή και περιμένει και απάντηση... όπως τώρα.

Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα όνειρο.. Όλο ήλιο.
Δεν με πειράζει που είμαι στη δουλειά. Ονειρεύομαι όπου και να είμαι.
Έβαλα ένα βάζο με λουλούδια επάνω στο γραφείο μου. Επειδή είναι γεμάτο με χαρτούρα το μόνο μέρος που μπορούσα να το βάλω είναι πίσω απο την οθόνη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπω στο επάνω μέρος της οθόνης τα λουλούδια. Και αυτό μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο την διάθεση.. :)

Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, ούτε η δουλειά που είναι αρκετή, ούτε η προϊσταμένη που "δαγκώνει", ούτε η συνάδελφος που έχει μπλέξει στις εξωτερικές δουλειές και με έχει τρελλάνει στα τηλέφωνα..

Απλά χαμογελάω..


Πολλές πολύχρωμες καλημέρες σε όλους !

Επιτέλους τέλος..

Επιτέλους τέλος !!
Αντε να φεύγουν οι πρωϊνοί !! Πάω σπίτι μου (ουφ)
Καλο σας βράδυ !!

Αχ αυτός ο Μάρτης..

Ax αυτός ο Μάρτης..
Μες στην ψυχή μου μπήκε και με τα χρώματά του τα έβαψε όλα...
Πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, γαλάζιο, όταν κλείνω τα μάτια είναι σαν να βλέπω ουράνιο τόξο.
Έβαψε και τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου.. ακόμα και τον τρόπο που μπορώ να βλέπω τα πράγματα..
Οι ελπίδες μου έχουν χρώμα πράσινο, οι φίλοι μου πορτοκαλί, η αγάπη μου κόκκινο, κουλουπου κουλουπου (μόνο η δουλειά μου έχει χρώμα γκρίζο - αλλά ακόμη κι αυτή απο μαύρη έγινε γκρίζα- όχι δεν την μισώ την δουλειά μου μισώ τις ώρες που αναγκάζομαι να δουλεύω.. σνιφ κλάψ)
Καλέ μου μυρίζει νυχτολούλουδο ή κι αυτό παρενέργεια είναι ;
Μπα σε καλό μου !!!

Καλημέρα και Καλό Μήνα !!

Καλημέρα και Καλό Μήνα με ότι συνεπάγεται αυτό !!
Κατ'αρχήν payday !! Έπειτα ΑΝΟΙΞΗ ! Επειτα, τριήμερο !
Κάτι απο όλα αυτά πάει να μου φτιάξει την διάθεση και δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ..
Μην είν'η Ανοιξη ;
Μην είν'το τριήμερο προ των πυλών ;
Μην είν'η τρελλάρα που κουβαλάω ;