Μια ζωή χωρίς ζωή..

Ακόμα στο γραφείο.. Απο τις 9 το πρωί και ποιός ξέρει μέχρι τι ώρα..
Ακόμα στο γραφείο και το μόνο που με σώζει είναι αυτό το μπουκέτο που φαίνεται πάνω απο την οθόνη του υπολογιστή..

Αλήθεια πως καταφέρνω να ζω χωρίς να ζω ; Αυτό ακόμα δεν το έχω καταλάβει..
Οι περισσότερες μέρες μου ξεκινούν και τελειώνουν εδω μέσα..
Σ'αυτό το γραφείο, σ'αυτούς τους τοίχους, μ'αυτό το πισι και αυτό το τηλέφωνο. Αριστερά και δεξιά μου ατελείωτες στοίβες χαρτιά που ανακυκλώνονται με τρελλούς ρυθμούς .
Κάποιες φορές μάλιστα νιώθω σαν η επόμενη μέρα να είναι η συνέχεια της προηγούμενης και η επόμενη ξανά η συνέχεια της προηγούμενης και αυτό συνεχίζεται απο Δευτέρα ώς Παρασκευή..

Μια μέρα θα την πετάξω κάτω αυτή την γυάλινη ζωή χωρίς ζωή. Θα ανέβω στην ταράτσα και θα την ρίξω απο κάτω για να είμαι σίγουρη πως έγινε χίλια μικρά κομμάτια. Και μαζί της τις ηλιόλουστες μέρες που δεν έζησα, τα βράδυα με φίλους που δεν έζησα, την ζωή μου που δεν την έζησα..Γιατί και μια μέρα να χάσω και μια νύχτα πως ξέρω ότι θα μου δοθεί ευκαιρία να την ζήσω αύριο ; Πως ξέρει ο καθένας μας ; Και μετά θα ανοίξω την εξώπορτα και θα φύγω. Για μέρη μακρινά και κοντινά. Μέρη που έχω ονειρευτεί και που εκεί κατοικούν μέρες ξεχωριστές.

Και θα ανοίγω το παράθυρο κάθε πρωί και θα παίρνω μια ανάσα βαθιά.. Θα φτιάχνω καφέ και θα τον πίνω μπροστά σε ένα παράθυρο που θα βλέπει σε θάλασσα. Μ'αρέσει η θάλασσα αλλάζει συνεχώς, ποτέ δεν είναι η ίδια. Πότε ήρεμη πότε αγριεμένη...

Μελαγχολία ; Ναι.. γι'αυτά που φεύγουν και αυτά που έρχονται.. Απο τα χρωστούμενα της ζωής.. και εμένα μου χρωστάει πολλά η άτιμη... Ή της χρωστάω εγώ.. ή τέλος πάντων δεν ξέρω.. μπερδεύτηκα !
Και σκάω ένα χαμόγελο έτσι, μόνη μου μπροστά στην οθόνη, για να μην λέω ότι πέρασε μια μέρα απο την ζωή μου που δεν χαμογέλασα.. Γιατί μου αξίζει να χαμογελάω. Και αυτό δεν είναι πρέπει είναι θέλω.. Γιατί μου αξίζει να κάνω κάτι και για μένα. Γιατί βαρέθηκα και κουράστηκα ... Γιατί εγώ την ζω την μοναξιά μου μέσα σε χιλιάδες κόσμο.. Γιατί είμαι εγώ τελικά και δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο.. Γιατί τα γράφω εδώ και αποφεύγω να τα γράψω στην ψυχή μου με εκείνο το μελάνι το ανεξίτηλο που γράφει για πάντα και αφήνει στην ψυχή σου μικρά μαύρα σημαδάκια. Γιατί θέλω η δικιά μου η ψυχή να μην έχει ούτε ένα σημαδάκι μαύρο. Θέλω στα ήδη υπάρχοντα να μην προστεθεί κανένα άλλο. Μου φτάνουν αυτά. Έχω να θυμάμαι πληγές και έχω αρκετά ράματα. Κι αν έχει σημαδάκια μαύρα αυτή η ψυχή δεν γελιέμαι.. είναι δυνατή, είναι φευγάτη..ενίοτε και αποφασιστική, και αποφασισμένη. Μόνο που έπαψα να την κοιτάω. Έπαψα να της μιλάω. Μα μου μιλάει αυτή πότε πότε.. μου μιλάει αυτή και περιμένει και απάντηση... όπως τώρα.