Θέλω να το σκάσω...

Μου'ρχεται να καβαλήσω ένα σύννεφο απο αυτά που περνούν βιαστικά έξω απο το παράθυρο της "φυλακής" μου και να το σκάσω..

Να πάω μακριά. Πολύ μακριά.

Δεν έχω συγκεκριμενο προορισμό. Μόνο το ταξίδι θέλω.

Να δω, ν'ακούσω, να χορτάσει η ψυχούλα μου χρώματα και μυρωδιές, φωνές και γέλια...

ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι έχω συγκεκριμένο προορισμό.. Θέλω να πάω στην ευτυχία..

Εκεί που οι άνθρωποι ξυπνούν το πρωι μετά απο έναν ήσυχο βραδυνό ύπνο, ανοίγουν το παράθυρο και μυρίζουν την άνοιξη. Φτιάχνουν καφέ και τον απολαμβάνουν σε ένα όμορφο μέρος γεμάτο λουλούδια και ήλιο. Εκεί που δεν τρέχει κανείς να προλάβει τίποτα. Που όλα έρχονται αβίαστα. Χωρίς να πληρώνεις κάθε φορά και με ένα κομματάκι της ψυχής σου.. Εκεί που το μόνο που μετράει είναι πόση αγάπη έχεις να δώσεις... Εκεί που τα παντα γελούν και ονειρεύονται.. Και το βράδυ, αχ το βράδυ.. να κάθομαι κάτω απο έναν ουρανό γεμάτο αστέρια σε μια αγκαλιά όλο αγάπη και χάδια..

Ταξίδια μιας ψυχής ονειροπαρμένης αγκαλιά με ένα συννεφάκι που περνάει έξω απο το παράθυρο...