Βατερλώ..

Δεν την αντέχω εγώ την αγάπη...
Όχι επειδή με πνίγει... (Πού τέτοια τύχη...)
Αλλά επειδή εκείνη δεν με συμπάθησε ποτέ και πολύ κι έτσι δεν τη θυμάμαι...
Κι ό,τι δεν θυμάσαι, συνήθως το φοβάσαι.
Είναι ένα τέρας κρυμμένο στην ντουλάπα.
Ένα τέρας με κίτρινα μάτια, που το έχεις κλειδώσει για να μη σε κατασπαράξει.
Από μικρό παιδί η αγάπη ήταν το όνειρό μου – που ποτέ δεν εκπληρώθηκε.
Μόνο κάποιες φορές, μόνο για λίγο.
Ύστερα φύσαγε πάντα Θεέ μου ένας Βοριάς και τα έπαιρνε όλα, σαν να μην υπήρχε ποτέ τίποτε.
Κι έμενα πάντα να κρυώνω.
Όλη μου τη ζωή υποφέρω από κρύο, ακόμα κι όταν οι άλλοι καίγονται στον καύσωνα.
Μου λένε πως φταίει η χαμηλή μου πίεση. Εγώ ξέρω καλά τι φταίει.
Είναι κάτι πρωινά σαν κι αυτό που έχω μια γεύση μετάλλου στο στόμα, σαν να στραγγίζει δηλητήριο.
Κι είναι και κάτι βράδια που κλείνω την πόρτα μου, την κλειδώνω δυο φορές και βάζω την «προστατευτική» αλυσίδα.
Νιώθω σαν πληγωμένο αγρίμι, δεν θέλω να με πλησιάζει κανένας κι ούτε να περιμένω απολύτως τίποτα. Ούτε τηλέφωνα να χτυπήσουν, ούτε πόρτες ούτε τίποτε. Και απ' την άλλη, λιώνω μέσα μου από την προσδοκία, από την πόρτα που άνοιξε και μου θύμισε πως διψάω τόσο μα τόσο πολύ που χρειάζομαι έναν Αμαζόνιο αγάπης για να ξεδιψάσω.
Είναι απίστευτο τελικά πόσο ασφαλές είναι να μην προσδοκάς: δεν έχεις από τίποτα να διαψευτείς και αυτό από μόνο του είναι πολύ «προστατευτικό».
Ψέματα...
Τίποτα...
Ούτε αλυσίδες, ούτε “ψυχοπροφυλακτικά” μπορούν να προστατέψουν.
Ίσως γιατί το μόνο που θέλω εκεί στο βάθος που λιώνω είναι να βουλιάξω για λίγο στην τρυφερότητα και να μείνω εκεί πέρα, στην κούνια, στην ψευδαίσθησή της.
Ίσως γιατί μεγαλώνοντας δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: ή να γίνεις πιο ανθεκτικός στον πόνο ή πιο ευάλωτος.
Νομίζω πως αυτή την εποχή μέσα μου εναλλάσσεται μια το ένα μια το άλλο.
Πού θα πάει, λέω, θα σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Το μόνο που ανακαλύπτω αργά και τρομακτικά είναι πως τελικά έχω τόση μα τόση αγάπη και τρυφερότητα να δώσω μέσα μου, που τρομάζω κι εγώ η ίδια από το μέγεθός τους.
Άλλη τόση, όμως, θέλω και να πάρω...
Καλύτερα να μην ήθελα τίποτα, όπως μου συνέβαινε αιώνες τώρα...
Γιατί εκεί βρίσκεται το Βατερλώ μου... Όταν ζητάω κι εγώ να πάρω...
Απλά πράγματα, τίποτα σπουδαίο, μη νομίζεις. Σεβασμό για αρχή, λίγη αγάπη γι' αργότερα.
Σκέτο Βατερλώ σου λέω...
Δεν με πάει η αγάπη.
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να 'χουν πάψει όλα αυτά, να 'χουν σιωπήσει, να 'χουν τελειώσει.
Αλλά ποιος είπε πως θα μου χαριστεί κάτι σ' αυτήν τη ζωή; Αυτή δεν γνωρίζει την τακτική του marketing: αγοράζεις ένα και παίρνεις άλλο ένα δώρο!
Και ως γνωστόν, life is a bitch and then you die.
At least, I die.
Game over.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΕΔΩ ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗΣ BLOG..

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΜΩΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΠΑΤΟΥΣΙΤΣΑ