Δυο φορές εγώ είναι πολύ..

OΥΤΕ ΜΙΑ ΔΕΝ Μ'ΑΝΤΕΧΩ

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007

Για σένα ΜΟΝΟ ..ζωγραφιά μου..

Σ'αγάπησα απο την πρώτη στιγμή που σε είδα. Όχι λάθος. Σ'αγαπούσα πάντα. Για την ακρίβεια, σε περίμενα όλη μου τη ζωή και σ'αγαπούσα όλη μου τη ζωή.
Σε σκεφτόμουν πάντα, σαν κάτι υπέροχο, μακρινό, απραγματοποίητο, ένα συννεφάκι σε ενα ουρανό που δεν θα είναι ποτέ δικός μου.. Δεν θα μπορώ ποτέ να τον αγγίξω. Μονο να τον βλέπω. Κι έτσι, απο μικρό παιδί σε έβλεπα στα όνειρά μου κάθε βράδυ. Μα κάθε βράδυ. Άλλη φορά ήσουνα ο πρίγκηπάς μου, αλλη η βάτραχός μου, αλλη φορά ήμουν η Χιονάτη σου, άλλη η Σταχτοπούτα σου.. Παραμύθια άπειρα. Πρωταγωνιστής ένας.. εσυ. Μόνο.
Σε όλη μου τη ζωή ευχόμουν και έλπιζα πως κάποια μέρα το όνειρο, το παραμύθι μου θα γινόταν επιτέλους αλήθεια. Και να που τελικά ήρθες..
Δεν εχεις άλογο και σπαθί ούτε και κάστρο μα είσαι εσυ.. Εσύ που ονειρευόμουνα όλη μου τη ζωή. Σε αναγνώρισα με την πρώτη κουβέντα σου, με την πρώτη σου ανάσα..
Ζωγραφιά μου..
Ανάσα μου, ζωή μου. Που τόση αγάπη δεν πίστευα ποτέ πως μπορεί να υπάρξει. Νομιζα πως δεν μπορεί να γεννηθεί.. Κι όμως μπορεί . Κι όμως υπάρχει. Κι ειναι η αγάπη μου που σου'χω ζωή μου
Δεν θα σ'αφήσω ποτέ..
Και μη μ'αφήσεις ποτέ..

Ετικέτες

1 Comments:

At 3:59 μ.μ., Blogger Elena said...

Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο, ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα, προσφέρεται ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν. Δεν αγαπάμε γιατί έτσι πρέπει, αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε.... Μ' αρέσει να κάθομαι να παρακολουθώ την αγάπη. Τον τρόπο που μιλά, τρελαίνομαι όταν χάνει την ισορροπία της και πέφτει. Μ’ αρέσει η τρυφερότητα που τη μαζεύεις από κάτω και την στήνεις ξανά. Η θαλπωρή της με αγκαλιάζει συχνά. Μου δίνει ελευθερία, ταχύτητα στα λόγια που μου βγαίνουν χειμαρρώδη. Μου αρέσει η καταξίωση της αγάπης. Και περισσότερο απ’ όλα… όταν από όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Κάπου το διάβασα αυτό και με άγγιξε βαθιά. Νομίζω πως και σένα θα σε αγγίξει στην φάση που είσαι :)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home