Δυο φορές εγώ είναι πολύ..

OΥΤΕ ΜΙΑ ΔΕΝ Μ'ΑΝΤΕΧΩ

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Να ζεις, ν'αγαπάς, να μαθαίνεις..




Ο τίτλος κλεμμένος, τα συναισθήματα δικά μου..

Να ζεις, ν'αγαπάς, να μαθαίνεις.. Αμα ξεχάσεις να ζεις αλλά αγαπάς και δεν μπορείς να το ζήσεις ? Αμα μαθαίνεις μπορείς να μάθεις να ζεις ?

Παράξενα τα συναισθήματα του τελευταίου καιρού. Μοιρασμένα. Να θες να φύγεις, να θες να μείνεις.. Ούτε ξέρεις τι. Να βγαίνει ένα φως μέσα στο σκοτάδι αλλά να μην μπορείς να το δεις γιατί είναι τόσο δυνατό που σε τυφλώνει..

Ν'αγαπώ ξέρω, να μάθω μπορώ, να ζήσω ?? Να το ζήσω ? Μπορώ ? θα μπορέσω ?

Καλημέρες.

posted by Πατουσίτσα @ 11:13 π.μ.

8 Comments:

At 12:27 μ.μ., Blogger Λαμπρούκος said...

τι λέει ο Μπουσκάλια γι αυτό, θα μπορέσεις;

 
At 1:07 μ.μ., Blogger An-Lu said...

Θα μπορέσεις. Χωρίς ερωτηματικό.
Φιλιά

 
At 1:25 μ.μ., Blogger Marialena said...

Θα μπορέσεις γιατί το θέλεις! Και να ζείς και να αγαπάς και να μαθαίνεις. Τη καρδιά σου άκου μόνο και όχι τη λογική. Φιλιά, Μ.

 
At 1:53 μ.μ., Blogger Πατουσίτσα said...

Λαμπρούκο μου, αγαπημένε μου Υπερνομάρχη θα το προσπαθήσω.. Περάσατε ωραία βρωμόπαιδα ε?? την άλλη φορά Ξεσσαλονίκη Αθήνα όπου και να'στε θα 'ρθω.

an-lu ελπίζω. Φιλια κι απο μένα.

Μαριαλενάκι μου την ακούω την ακούω. Φιλιά πολλά

 
At 10:17 π.μ., Blogger paragrafos said...

Ακόμα πιο δύσκολο είναι να μάθουν να ζουν ανάμεσά μας κι εκείνοι που αδύνατούν στ΄ αλήθεια να ζήσουν μαζί μας, δεν μπορούν ν΄ ακολουθήσουν τα βήματά μας σ΄ ένα περίπατο, γιατί τα ποδαράκια τους δεν "σώνουν", δεν μπορούν να βρεθουν στη παραλία και τη αγκάλη των κυμάτων, γιατί ο ήλιος σκάβει το μυαλό τους κι ίσως το νεράκι τους πνίξει, δεν μπορούν να καθήσουν στο τραπέζι μαζί μας να φάνε, καθώς το διαιτολόγιό τους είναι κάτι απαίσια σκευάσματα κι αλίμονό μας αν κάποτε ανακαλύψουν τη χαρά της γεύσης και της ποικιλίας των συηθισμένων για εμάς φαγητών και γλυκών...

Ασφαλώς μιλάω για την τετράχρονη κορούλα μου που δεν χαίρεται και πολλά πράγματα στη ζωή, ούτε καν τη συντροφιά των άλλων παιδιών, αφού κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να πάρει εκείνο το σκεύασμα ή το άλλο φάρμακο ή να μην τα πλησιάσει και πολύ γιατι άμα κολλήσουμε καμιά ίωση αλίμονο μας, πάλι θα καταλήξουμε στην εντατική...

Άντε τώρα εγώ η μανούλα που το αγαπάω τόσο πολυ το κουκλί μου να το μάθω να ζει μέσα σε τόσους πειρασμούς και απαγορεύσεις...

Όλα είναι δύσκολα για την κορουλα μου: και να ζει και να μαθαίνει.

Εκεί που καθόλου δεν δυσκολεύεται είναι στο να αγαπά. Απαγά τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα χρώματα, τους Ηχους, όλα τα παιδάκια, όλους τους ανθρώπους, τη μηχανή του μπαμπά, την κιθάρα της μαμάς, τις φωτογραφίες μας, όλα τα αγαπάει και συχνά χαμογελάει με πράγματα τόσο για μας κοινότοπα: να, όπως για παράδειγμα με τα παιδάκια που παίζουν μπάλα ή με τα κοριτσάκι που χορεύουν σχοινάκι...

Παταουσίτσα μου, ακόμα κι αν δυσκολεύεσαι να ζεις όπως θέλεις, μας δίχνεις εμάς το δρόμο να ζήσουμε όπως μπορουμε.

Σ΄ αγαπάμε και σε φιλούμε

Η Παράγραφος και η κορουλα της

 
At 10:17 π.μ., Blogger paragrafos said...

Ακόμα πιο δύσκολο είναι να μάθουν να ζουν ανάμεσά μας κι εκείνοι που αδύνατούν στ΄ αλήθεια να ζήσουν μαζί μας, δεν μπορούν ν΄ ακολουθήσουν τα βήματά μας σ΄ ένα περίπατο, γιατί τα ποδαράκια τους δεν "σώνουν", δεν μπορούν να βρεθουν στη παραλία και τη αγκάλη των κυμάτων, γιατί ο ήλιος σκάβει το μυαλό τους κι ίσως το νεράκι τους πνίξει, δεν μπορούν να καθήσουν στο τραπέζι μαζί μας να φάνε, καθώς το διαιτολόγιό τους είναι κάτι απαίσια σκευάσματα κι αλίμονό μας αν κάποτε ανακαλύψουν τη χαρά της γεύσης και της ποικιλίας των συηθισμένων για εμάς φαγητών και γλυκών...

Ασφαλώς μιλάω για την τετράχρονη κορούλα μου που δεν χαίρεται και πολλά πράγματα στη ζωή, ούτε καν τη συντροφιά των άλλων παιδιών, αφού κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να πάρει εκείνο το σκεύασμα ή το άλλο φάρμακο ή να μην τα πλησιάσει και πολύ γιατι άμα κολλήσουμε καμιά ίωση αλίμονο μας, πάλι θα καταλήξουμε στην εντατική...

Άντε τώρα εγώ η μανούλα που το αγαπάω τόσο πολυ το κουκλί μου να το μάθω να ζει μέσα σε τόσους πειρασμούς και απαγορεύσεις...

Όλα είναι δύσκολα για την κορουλα μου: και να ζει και να μαθαίνει.

Εκεί που καθόλου δεν δυσκολεύεται είναι στο να αγαπά. Απαγά τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα χρώματα, τους Ηχους, όλα τα παιδάκια, όλους τους ανθρώπους, τη μηχανή του μπαμπά, την κιθάρα της μαμάς, τις φωτογραφίες μας, όλα τα αγαπάει και συχνά χαμογελάει με πράγματα τόσο για μας κοινότοπα: να, όπως για παράδειγμα με τα παιδάκια που παίζουν μπάλα ή με τα κοριτσάκι που χορεύουν σχοινάκι...

Παταουσίτσα μου, ακόμα κι αν δυσκολεύεσαι να ζεις όπως θέλεις, μας δίχνεις εμάς το δρόμο να ζήσουμε όπως μπορουμε.

Σ΄ αγαπάμε και σε φιλούμε

Η Παράγραφος και η κορουλα της

 
At 12:13 μ.μ., Blogger Xνούδι said...

καλημέρες με ήλιο και χαμόγελα πατουσίτσα μου.

Εύχομαι να είσαι καλά.

 
At 3:51 π.μ., Blogger ηω-λιθικός said...

Mόνη σου θα το βρεις αυτό ... εμείς είμαστε φωνές βοώντω εν τη ερήμω ...

καλημέρες

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home