Δυο φορές εγώ είναι πολύ..

OΥΤΕ ΜΙΑ ΔΕΝ Μ'ΑΝΤΕΧΩ

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Βατερλώ..



Δεν την αντέχω εγώ την αγάπη...
Όχι επειδή με πνίγει... (Πού τέτοια τύχη...)
Αλλά επειδή εκείνη δεν με συμπάθησε ποτέ και πολύ κι έτσι δεν τη θυμάμαι...
Κι ό,τι δεν θυμάσαι, συνήθως το φοβάσαι.
Είναι ένα τέρας κρυμμένο στην ντουλάπα.
Ένα τέρας με κίτρινα μάτια, που το έχεις κλειδώσει για να μη σε κατασπαράξει.
Από μικρό παιδί η αγάπη ήταν το όνειρό μου – που ποτέ δεν εκπληρώθηκε.
Μόνο κάποιες φορές, μόνο για λίγο.
Ύστερα φύσαγε πάντα Θεέ μου ένας Βοριάς και τα έπαιρνε όλα, σαν να μην υπήρχε ποτέ τίποτε.
Κι έμενα πάντα να κρυώνω.
Όλη μου τη ζωή υποφέρω από κρύο, ακόμα κι όταν οι άλλοι καίγονται στον καύσωνα.
Μου λένε πως φταίει η χαμηλή μου πίεση. Εγώ ξέρω καλά τι φταίει.
Είναι κάτι πρωινά σαν κι αυτό που έχω μια γεύση μετάλλου στο στόμα, σαν να στραγγίζει δηλητήριο.
Κι είναι και κάτι βράδια που κλείνω την πόρτα μου, την κλειδώνω δυο φορές και βάζω την «προστατευτική» αλυσίδα.
Νιώθω σαν πληγωμένο αγρίμι, δεν θέλω να με πλησιάζει κανένας κι ούτε να περιμένω απολύτως τίποτα. Ούτε τηλέφωνα να χτυπήσουν, ούτε πόρτες ούτε τίποτε. Και απ' την άλλη, λιώνω μέσα μου από την προσδοκία, από την πόρτα που άνοιξε και μου θύμισε πως διψάω τόσο μα τόσο πολύ που χρειάζομαι έναν Αμαζόνιο αγάπης για να ξεδιψάσω.
Είναι απίστευτο τελικά πόσο ασφαλές είναι να μην προσδοκάς: δεν έχεις από τίποτα να διαψευτείς και αυτό από μόνο του είναι πολύ «προστατευτικό».
Ψέματα...
Τίποτα...
Ούτε αλυσίδες, ούτε “ψυχοπροφυλακτικά” μπορούν να προστατέψουν.
Ίσως γιατί το μόνο που θέλω εκεί στο βάθος που λιώνω είναι να βουλιάξω για λίγο στην τρυφερότητα και να μείνω εκεί πέρα, στην κούνια, στην ψευδαίσθησή της.
Ίσως γιατί μεγαλώνοντας δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: ή να γίνεις πιο ανθεκτικός στον πόνο ή πιο ευάλωτος.
Νομίζω πως αυτή την εποχή μέσα μου εναλλάσσεται μια το ένα μια το άλλο.
Πού θα πάει, λέω, θα σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Το μόνο που ανακαλύπτω αργά και τρομακτικά είναι πως τελικά έχω τόση μα τόση αγάπη και τρυφερότητα να δώσω μέσα μου, που τρομάζω κι εγώ η ίδια από το μέγεθός τους.
Άλλη τόση, όμως, θέλω και να πάρω...
Καλύτερα να μην ήθελα τίποτα, όπως μου συνέβαινε αιώνες τώρα...
Γιατί εκεί βρίσκεται το Βατερλώ μου... Όταν ζητάω κι εγώ να πάρω...
Απλά πράγματα, τίποτα σπουδαίο, μη νομίζεις. Σεβασμό για αρχή, λίγη αγάπη γι' αργότερα.
Σκέτο Βατερλώ σου λέω...
Δεν με πάει η αγάπη.
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να 'χουν πάψει όλα αυτά, να 'χουν σιωπήσει, να 'χουν τελειώσει.
Αλλά ποιος είπε πως θα μου χαριστεί κάτι σ' αυτήν τη ζωή; Αυτή δεν γνωρίζει την τακτική του marketing: αγοράζεις ένα και παίρνεις άλλο ένα δώρο!
Και ως γνωστόν, life is a bitch and then you die.
At least, I die.
Game over.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΕΔΩ ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗΣ BLOG..
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΜΩΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΠΑΤΟΥΣΙΤΣΑ

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Mια μέρα όλο ήλιο


Μια μέρα όλο ήλιο σήμερα..

Μέρα που σε κάνει να ονειρεύεσαι..

Να σκέφτεσαι κλεισμένος μέσα στους τοίχους του γραφείου ένα τραπεζάκι σε παραλία, ουζομεζέ, καλή παρέα, μουσική, και ξαφνικά να εξαφανίζονται οι τοίχοι και να είσαι εκεί.

Να κρυώνεις και να σου ρίχνουν το μπουφάν επάνω σου, να νιώθεις τη γεύση του ούζου στο στόμα σου, να ακούς τη θάλασσα..

Μια μέρα όλο ήλιο που εξαφάνισε τους τοίχους του γραφείου μου έστω για λίγο.. μου φτάνει..

όμορφη μέρα να έχετε όλοι..

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή..

Ξυπνάς ένα πρωί και αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι έγινε .... Που πήγαν οι στόχοι σου, τα όνειρά σου, αυτά που είχες σκεφτεί ότι θέλεις να κάνεις...
Ξυπνάς ένα πρωί και είσαι 36 χρονών.. Και αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά... Πως έφτασες σ'αυτή την ηλικία χωρίς να έχεις πραγματοποιήσει ούτε ένα όνειρο, ούτε ένα στόχο απο αυτούς που είχες βάλει.. Πως έβαλες τα όνειρά σου στην άκρη.. και το κυριότερο.. γιατί ?
Λάθος επιλογές ?? Πές το όπως θέλεις, βρες όποια δικαιολογία θέλεις να το ανακαλύψεις αλλά και να το καλύψεις.
Βρες ένα τρόπο να σταματήσεις να σκέφτεσαι πως εσύ άλλα ήθελες, άλλα ονειρευόσουν απο τότε που ήσουν κοριτσάκι, σε εκείνο τον κήπο με τις τριανταφυλλιές. Βρες ένα τρόπο να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να μπορείς να λειτουργείς.
Κι αν πήραμε τη ζωή μας λάθος τι έγινε ? Κι αν είναι αργά να την αλλάξουμε τι έγινε ?
Στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσο κακή η σημερινή. Μπορεί να μην μοιάζει με αυτήν που ονειρεύτηκες μα έχεις περιθώρια να την αλλάξεις λίγο ακόμη. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του που λέει και η παροιμία ? Ακόμη κι αυτό..
Πήραμε τη ζωή μας λάθος ...