Kαλημέρες

Καλημέρες σε όλους.. Φωτεινές, διακοπών.. Χαρούμενες καλημέρες. Φωνακλούδες.
Να ειστε όλοι καλά

Αναδημοσίευση...

Καμιά φορά η ψυχή φεύγει. Πάει ταξίδια μακρινά. Και γελάει.. γελάει με γέλιο παιδικό κρυστάλλινο..αληθινό.
Και γίνεσαι μικρό παιδί ξανά.
Σαν τότε..
Η μάνα μου με μεγάλωσε με παραμύθια.. Με έμαθε να διαβάζω πριν ακόμα πάω σχολείο. Διάβασα το πρώτο μου παραμύθι στα 6 μου χρόνια. Από κει και πέρα βουτήχτηκα σε μαγεμένες θάλασσες, ανακάλυψα πολύχρωμα μυστικά, έγινα η πεντάμορφη, με φίλησε ο πρίγκηπας του παραμυθιού, ανακάλυψα το ελιξίριο της μαγεμένης αιώνιας ευτυχισμένης ζωής και έπινα κάθε μέρα από λίγο. Κάθε μέρα ήμουν και διαφορετική πριγκήπισσα. Κάθε μέρα ο ουρανός μου είχε και άλλο παραμύθι. Το χρώμα μου ήταν το γαλάζιο. Σαν τη φούστα της αποκριάτικης στολής μου. Εκείνης με τα κεντημένα διάσπαρτα αστεράκια που την φόραγα σχεδόν όλο τον χρόνο.. Αρνιόμουν με τόσο πείσμα να την βγάλω και τσίριζα κάθε φορά που την ακουμπούσαν.. Μόνη εξαίρεση το καπέλλο. Μεγάλο βελούδινο με αστεράκια κολλημένα πάνω.. Αυτό το φορούσα μόνο τις απόκριες.. όλα είχαν το νόημά τους. Και τα μικρά και τα μεγάλα. Γέμιζε η ψυχή μου με νεράιδες και ξωτικά κι όταν βαριόμουνα έριχνα και μια βόλτα στο μαγεμένο δάσος.. Χανόμουν και ρωτούσα τους κούνελους πληροφορίες, έφτανα σε κήπους παραδεισένιους και έπινα νερό από ποταμάκια με γλυκό νερό.. Ξέχνουσα ποια είμαι.. Τα παραμύθια μου δεν είχαν κακές μάγισσες. Αυτές τις έδιωχνα από την αρχή… ότι κακό και μαύρο το εξαφάνιζα μέχρι να πεις κύμινο !
Μετά η φυγή του πατέρα …το σχολείο....οι πρώτοι έλεγχοι. Λόλα, να ένα μήλο. Οι πρώτοι βαθμοί..10 με τόνο. Το χαρτζιλικάκι που γινόταν στα διαλλείματα κουλούρι ή μπομπονέλλα με γεύση φράουλα. Η δασκάλα κακιά μάγισσα, η μόνη που δεν μπόρεσα να διώξω, με το χέρι μόνιμα σηκωμένο πάνω από το κεφάλι μας.. Όνειρα πολλά για το τι θα γινόμαστε όταν μεγαλώναμε.. Αν με ρωτούσε κάποιος τώρα θα του έλεγα «άνθρωπος», άνθρωπος θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω… Ξυλομπογιές σε όλα τα χρώματα.. Χαρτιά γεμάτα ζωγραφιές πεταμένα από δω κι από κει.. Ζωγράφιζα ζωή.. ήλιο κίτρινο. Φεγγάρι με χαμόγελο και μάτια…. μπλέ φωτεινό η θάλασσα και πάντα ένα καραβάκι άσπρο, κίτρινο, κόκκινο, ανάλογα με το χρώμα του και το πανί... να με πάρει μακρυά.. να ρίξει άγκυρα στην παραμυθοχώρα..
Ποθούσα το ανέφικτο από μικρή, ονειρευόμουν και νόμιζα πως άγγιζα την ευτυχία..
Τελικά δεν μεγάλωσα ποτέ..


Το ποστ αυτό αναδημοσιεύεται..

Kαλησπέρα..

Καλησπέρα,

Έλειψα πολύ... μα είχα άδειο το μυαλό κι άδειο το σώμα. Έλειψα να με βρω και με βρήκα. Σε ήλιους φωτεινούς και κίτρινους σαν να έχουν βγει απο παιδική ζωγραφιά, σε φεγγάρια στρογγυλά με ζωγραφισμένα χαμογελάκια..Αποφάσεις, αποφάσεις... Αποφάσεις ενηλίκου απο μια παιδική ψυχή πως να παρθούν με σύνεση ???

Τέλος πάντων γύρισα.... Καθαρή, πεντακάθαρη..

Και σας ξαναβρίσκω !

Σας φιλώ όλους