Δυο φορές εγώ είναι πολύ..

OΥΤΕ ΜΙΑ ΔΕΝ Μ'ΑΝΤΕΧΩ

Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006

Καλή πρωτομαγιά.


Καλη Πρωτομαγιά σε όλους

Τον τελευταίο καιρό


Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα ότι έχω αποκτήσει επιλεκτική μνήμη. Ό,τι απο τα παλιά πονάει, πληγώνει, δεν μ'αρέσει, με κάνει να ντρέπομαι έχει διαγραφεί. Άμυνα ? Δεν ξέρω.. Απο τη μια χάνονται αναμνήσεις. Καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Πολύτιμες. Στιγμές που πέρασαν και δεν ξανάρχονται.. Απο την άλλη όμως ?
Η βροχή δεν βοηθάει..
Καλημέρες βροχερές, γκρίζες όπως ο καιρός αλλα απο μια πατουσίτσα ρόζ.

Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006

Καλό Πάσχα σε όλους
Να περάσετε όμορφα

Τετάρτη, Απριλίου 19, 2006

Παραλήπτης άγνωστος..


Είχα απλώσει γύρω σου μια αόρατη ασπίδα να μην σε φτάνει κανένα κακό. Σε είχα περιβάλει με την αγάπη μου και σε προστάτευα απο όλα και όλους.. Βέβαια αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ασπίδα και ενός κακού μύρια έπονται οπότε ...
Η ασπίδα σου ξεθώριασε με τα χρόνια. Η δική μου ασπίδα. Αυτή που σου είχα χαρίσει τότε θυμάσαι ?
Τώρα δεν έχω άλλη να σου δώσω.. Τώρα ίσως θα πρέπει να μου δώσεις εσύ γιατί κουράστηκα τόσα χρόνια χωρίς αυτήν.
Τι λες θα μπορέσεις ?

Τρίτη, Απριλίου 18, 2006

Bad Bad day !

Σήμερα έκλαιγα όλο το πρωί - μεσημέρι. Αυτό αποτελεί μεγάλη εξαίρεση για μένα διότι : α) δεν κλαίω ποτέ πρωί - μεσημέρι - απόγευμα (μην ρωτήσετε γιατί είναι απλό είμαι πολύ απασχολημένη για να κλάψω, β) δεν κλαίω μπροστά σε συναδέλφους, αφεντικά, γνωστούς, courier που ήρθαν να πάρουν χαρτιά, το παιδί της απέναντι πιτσαρίας κ.λ.π. κ.λ.π. (όχι για λόγους prestige απλά δεν είναι κάτι που θα με βοηθήσει)
Ευτυχώς τώρα αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα. Αποφάσισα δηλαδή να αισθανθώ καλύτερα ! Και άμα το αποφάσισα τέλος ! (αυτό θα πει αποφασιστικός άνθρωπος !!)
Λοιπόν, τέρμα τα κλάματα - με τα οποία περεμπιπτόντως δεν κερδίζεις και τίποτα - και βουρ στον πατσά !! Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται. ΟΛΑ.. Και ευτυχώς για μένα (Μις Αισιοδοξία 1971 - 2006) δεν έχει περάσει μια μέρα απο την ζωή μου που να μην το πιστεύω. Παλεύω για όλα, γι'αυτό δεν μου πάει αυτό το υφάκι της κλαίουσας, τα προβλήματα είναι για να αντιμετωπίζονται. Όταν το βάζεις στα πόδια μόνο κακό μπορείς να κάνεις και να πάθεις...
Τώρα εγώ αυτά τα λέω σε σας για να τ'ακούω εγώ ???
Καλησπέρες σε όλους !!
όχι μελαγχολικές, όχι με κλάμματα. Με δύναμη και ψυχή !!

Αλλαγές...

Τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω τι μου έχει συμβεί. (Η μάλλον ξέρω αλλά είναι πολύυυ μεγάλη ιστορία). Έχω την αίσθηση της αλλαγής. Δεν είμαι εγώ. Είμαι η Κατερίνα, η Ελένη, η Μαρία οποιαδήποτε άλλη πάντως όχι εγώ. Τελευταία φορά που με κοίταξα έμοιαζα αλλιώς, σκεφτόμουν αλλιώς, φερόμουν αλλιώς.. Λέτε να είναι σωστό αυτό που λένε ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει αλλάζει ?
Καλέ δεν με αναγνωρίζω ! (καλά φταίνει και κάτι κιλά που έχω βάλει αλλά μην το κάνουμε θέμα τώρα). Εγώ η ήρεμη, η "όπου γάμος και χαρά η Βασίλω μέσα", η συζητήσιμη, η συντρέχτρα (!) να έχω γίνει ένα ζώον ?
Καρφάκι δεν μου καίγεται για ό,τιδήποτε. Παλιά ο εαυτός μου ερχόταν πάντα στην τελευταία θέση - καλά και τώρα δεν είναι στην πρώτη αλλά τουλάχιστον είναι πολύ πιο πάνω-.
Δεν με ένοιαζε να είμαι εγώ καλά αρκούσε να είναι οι άλλοι. (το λένε και "θύμα").
Συμπέρασμα (?) : έφαγα τα μούτρα μου τόσες πολλές φορές και μάλλον δεν αντέχω άλλο οπότε θα πρέπει να ζήσω με τις αλλαγές που 'εχω υποστεί.
Τεσπα αφού άλλαξα που άλλαξα δεν μπορούσα να έρθω σε ένα πιο βελτιωμένο μοντέλο ? Δεν σου λεω να γίνω δέκα χρόνια νεότερη, με την ηλικία μου δεν έχω κανένα πρόβλημα - 35 πατημένα - αλλά δεν γινόταν να χάσω και καμιά δεκαριά κιλά και να είμαι και πιο γυμνασμένη ? όχι πολύ λίγο.. Γαμώτο !!!!!

Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006

Συνήθως τα μεγάλα ψέματα αρχίζουμε να τ'ακούμε λίγο μετά που πατάμε το πόδι μας στον κόσμο. Όταν ήμουν μικρή άκουσα απο κάποιον να λέει πως "η ζωή είναι ένα παιχνίδι". Με την ψευδαίσθηση του ότι η ζωή είναι παιχνίδι με έπιασε τρελλή χαρά. Μετά άκουσα πως "η ζωή είναι ένα ταξίδι". Ενθουσιάστηκα και πάλι. Αφού η ζωή θα ήταν ένα ταξίδι τότε θα ήταν συνεχόμενες διακοπές. Λίγο μετά έμαθα και εγώ όπως όλοι στο σχολείο τον ορισμό της μεταφοράς και του συμβολισμού. Μετά, στην εφηβεία μου ερωτεύτηκα και ένιωσα πως η ζωή είναι κάποιος άλλος άνθρωπος. Πάει κι'αυτό πέρασε.

Στην πορεία της ζωής μου διαμόρφωσα την δική μου προσωπική άποψη περί του ορισμού της ζωής : Η ζωή είναι πράγματι ένα ταξίδι. Άλλοι ταξιδεύουν μόνοι, άλλοι ταξιδεύουν με παρέα. Άλλοι ταξιδεύουν γεμάτοι βαλίτσες και άλλοι με ένα μικρό σακβουαγιάζ που χωράει μόνο τα απαραίτητα. Άλλοι ταξιδεύουν με την χαρά του ταξιδιού και άλλοι σαν να μην ήθελαν να το πάνε αυτό το ταξίδι. Με κατεβασμένα μούτρα.

Στο ταξίδι μου, το δικό μου ταξίδι, κουβαλάω ένα νεσεσεράκι με τα απαραίτητα, ένα τετράδιο και έναν μαρκαδόρο κόκκινο. Για να γράφω τις αναμνήσεις μου. Να χρωματίζω το ταξίδι μου κόκκινο. Α και έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο (κόκκινος κι'αυτός) για να αφήνω και ένα σημαδάκι απο εκεί που περνάω. Έτσι θα ξέρουν ότι πέρασα. Έχω τον χάρτη και την πυξίδα μου μαζί γιατί δεν μπορώ να εμπιστευτώ τις πατημασιές στην άμμο για να ξαναγυρίσω. Αυτά είναι τα εφόδιά μου. Δεν ταξιδεύω μόνη, αλλά ούτε και με παρέα. Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται αυτό ? Ε γίνεται ! Όπου βρω θάλασσα βουτάω μέσα χωρίς να προσέχω τους αχινούς και τις τσούχτρες. Έτσι για την χαρά του νερού.Τις περισσότερες φορές, βέβαια, ή το νερό είναι παγωμένο, ή αχινό πατάω, ή τσούχτρα με τσιμπάει ή ακόμη χειρότερα βρίσκεται ένας βλάκας και μου κάνει πατητή. Παρόλα αυτά εγώ δεν το βάζω κάτω. Βουτάω και όπου με βγάλει....

Καλό Σαββατοκύριακο !

Τετάρτη, Απριλίου 12, 2006

Μαριαλενάκι...για σένα !



Μαριαλενάκι αφού δώρο μόνο γραπτό μπορώ να σου χαρίσω, σου κάνω δωράκι μια ιστοριούλα του Ευγένιου Τριβιζά.

Για σένα με τις πιο γλυκές ευχές ..

TO ΠΟΝΤΙΚΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙ του Ευγένιου Τριβιζά


ΗΤΑΝ κάποτε ένας ποντικούλης που το λέγανε Τρωκτικούλη. Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης κάθε φορά που έβλεπε τα αστεράκια στον ουρανό, ήθελε να τα αγγίξει.
- Παππού - έλεγε στον παππού του - σήκωσέ με σε παρακαλώ στα χέρια σου για να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Δεν γίνεται αυτό που ζητάς εγγονάκι μου απαντούσε ο παππούς του. Τα αστεράκια είναι πάρα πολύ ψηλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τα αγγίξει κανείς.
- Μα γιατί είναι τόσο ψηλά παππού;
- Είναι τόσο ψηλά για να μην τα αγγίζουνε τα ποντικάκια και λερώνεται η ασημόσκονή τους.
- Εγώ όμως παππού μια μέρα, να το δεις, θα αγγίξω ένα αστεράκι. Αλλά προτού το αγγίξω, θα πλύνω καλά- καλά τα χεράκια μου για να μην λερώσω την ασημόσκονη του.
Και τι δεν έκανε ο Τρωκτικούλης για να αγγίξει ένα αστεράκι. Έπαιρνε φόρα και πηδούσε με όλη του την δύναμη όσο πιο ψηλά μπορούσε. Σκαρφάλωνε σε σκουπόξυλα. Σκαρφάλωνε σε τηλεγραφόξυλα. Σκαρφάλωνε σε κεραίες τηλεόρασης. Σκαρφάλωνε σε καμπαναριά. Τίποτα όμως. Όσο και να προσπαθούσε δεν κατάφερνε να αγγίξει ένα αστεράκι.
- Ίσως είχε δίκιο ο παπούλης σκεφτόταν - Ίσως να μην αγγίξω ποτέ στην ζωή μου αστεράκι. Αλλά πάλι, το θέλω τόσο πολύ, που -ποιος ξέρει- ίσως κάποια μέρα να τα καταφέρω.
- Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες ώσπου ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ βγήκε ο Τρωκτικούλης από την ποντικότρυπα του και τι να δει; Ένα στολισμένο έλατο στην μέση του σαλονιού και στην κορφή του ελάτου ένα ασημένιο αστεράκι.
Ο Τρωκτικούλης, έτριψε τα μάτια του σαστισμένος, έκανε πέντε τούμπες από τη χαρά του, έκανε μπροστά, έκανε πίσω και έτρεξε στην ποντικοφωλιά του.
- Παππού! παππού! Έλα να δεις! ένα δέντρο φύτρωσε στη μέση του σαλονιού και στην κορυφή του έχει ένα αστεράκι.
- Είσαι σίγουρος εγγονάκι μου.
- Άμα σου λέω παππού! Θα το αγγίξω. Δεν μου ξεφεύγει! θα το αγγίξω.
Έτσι λοιπόν ο τρωκτικούλης έπλυνε τα χέρια του και για καλό και για κακό σαπούνισε τα ποδαράκια του και τα μουστάκια του και την ουρίτσα του και άρχισε να σκαρφαλώνει στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε.
Εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ξύλινο στρατιωτάκι. Φορούσε φανταχτερή στολή και στην μέση του είχε ζωσμένο ένα σπαθί.
- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το στρατιωτάκι - Για πού το'βαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι
- Αστεράκι; Τι νόημα έχει να αγγίξεις ένα αστεράκι; - είπε το στρατιωτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ καλύτερο.
- Δηλαδή;
- Να γίνεις και συ στρατιώτης - Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί στη βάση του δέντρου; Εκεί μέσα βρίσκονται άλλα δώδεκα στρατιωτάκια. Θα κάνουμε ένα στρατό και θα κατακτήσουμε όλο το σπίτι, θα κυριεύσουμε το μπάνιο. Θα λεηλατήσουμε την κουζίνα και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρούμε κανέναν άλλο στρατό και να τον κατατροπώσουμε. Μετά θα κατακτήσουμε και τον υπόλοιπο κόσμο. Θα είσαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι θα σε τρέμουνε.
- Δεν θέλω να είμαι ένας δοξασμένος στρατιώτης ποντικός και όλοι να με τρέμουνε.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι.
Έτσι ο Τρωκτικούλης συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε -σκαρφάλωνε κι εκεί που σκαρφάλωνε, συνάντησε μια κουκλίτσα. Ήταν η πιο όμορφη κουκλίτσα που είχε δει ποτέ του. Είχε ολόξανθα μαλλιά και γαλάζια φουστίτσα.
- Γεια σου ποντικάκι - του είπε η κουκλίτσα - για πού τόβαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Και τι θα καταλάβεις να αγγίξεις ένα αστεράκι; είπε η κουκλίτσα - Ενώ αν αγγίξεις εμένα, αν με αγκαλιάσεις, αν με φιλήσεις, αν με αγαπήσεις - ποιος ξέρει - μπορεί να σε αγαπήσω κι εγώ. Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το ροζ περιτύλιγμα και την βυσσινιά κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται ένα πανέμορφο κουκλόσπιτο, με λουλουδένια ταπετσαρία στη κρεβατοκάμαρα και μικρούλικα σερβίτσια στην τραπεζαρία. Θα ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι και θα σου τηγανίζω κάθε μέρα τυροπιτάκια και την Κυριακή θα πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.
- Δεν θέλω να ζήσουμε εκεί για πάντα ευτυχισμένοι ούτε να μου τηγανίζεις κάθε μέρα τυροπιτάκια ούτε την Κυριακή να πηγαίνουμε στο κουκλοθέατρο.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Καλά. Κάνε του κεφαλιού σου να δούμε τι θα καταλάβεις, είπε η κουκλίτσα.
Έτσι το ποντικάκι συνέχισε να σκαρφαλώνει.
- Σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε και εκεί που σκαρφάλωνε συνάντησε ένα ναυτάκι.
- Γεια σου ποντικάκι - του είπε το ναυτάκι - Για πού το' βαλες;
- Πάω να αγγίξω ένα αστεράκι.
- Αστεράκι; Ποιος ο λόγος να αγγίξεις ένα αστεράκι; Γιατί να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με αστεράκια; -είπε το ναυτάκι - Έχω να σου προτείνω κάτι πολύ -πολύ - πολύ μα πάρα πολύ καλύτερο.
- Τι;
- Βλέπεις εκείνο εκεί το κουτί με το θαλασσί περιτύλιγμα και την μπλε κορδέλα στη βάση του δέντρου; Ε λοιπόν εκεί μέσα βρίσκεται μια μπουκάλα που έχει μέσα ένα καραβάκι. Θα σπάσουμε την μπουκάλα, θα κλέψουμε το καραβάκι θα πάμε στο πιο κοντινό ρυάκι και θα σαλπάρουμε. Έχω εδώ στην τσέπη ένα χάρτη θησαυρών. Θα βγούμε στον ωκεανό και θα βρούμε τον θησαυρό. Εκατό ροζ ρουμπίνια μεγάλα σαν καρύδια και χίλια πράσινα σμαράγδια μεγάλα σαν αμύγδαλα. θα είσαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου, όλοι θα σου κάνουν υποκλίσεις και θα ζεις σε ένα τυριόροφο σπίτι.
- Δεν θέλω να είμαι ο πιο εύπορος ποντικός του κόσμου ούτε όλοι να μου κάνουν υποκλίσεις ούτε να ζω σε ένα τυριόροφο σπίτι, είπε το ποντικάκι.
- Τι θέλεις;
- Να αγγίξω ένα αστεράκι - Πως το λένε ρε παιδιά; - Θέλω να αγγίξω ένα αστεράκι. Ένα αστεράκι. Δεν θέλω ούτε να γίνω δοξασμένος στρατιώτης ποντικός, ούτε να μου τηγανίζουν τυροπιτάκια, ούτε, ούτε να μου κάνουν υποκλίσεις. Ένα αστεράκι θέλω ν' αγγίξω κι εγώ. Πως το λένε; Ένα αστεράκι.
- Καλά ντε μη φωνάζεις. Εσύ θα το μετανιώσεις… είπε το ναυτάκι
Έτσι το ποντικάκι συνέχισε ν' ανεβαίνει, να ανεβαίνει να ανεβαίνει, ώσπου έφτασε στην κορυφή του ελάτου.Εκεί αντίκρισε το πιο όμορφο αστεράκι που είχε δει ποτέ του Φεγγοβολούσε και το έλουζε σε μια μαλαματένια λάμψη. Το ποντικάκι άπλωσε δειλά -δειλά το χεράκι του που το είχε πλύνει οχτώ φορές και τ άγγιξε. Το αστεράκι λες και ανάσανε. Έγινε ακόμα πιο ασημένιο, πιο ζεστό, πιο λαμπερό. Λες και το αγκάλιασε η φεγγοβολιά του, λες και το χάιδεψαν απαλά οι φωτεινές αχτίνες του με την πιο γλυκιά θαλπωρή που μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το ποντικάκι αισθάνθηκε τόσο μα τόσο ευτυχισμένο. Τα μουστάκια του έτρεμαν. Τα ποδαράκια του έτρεμαν. Η ουρίτσα του έτρεμε. Έτρεμε ολόκληρο από τη χαρά του. Έτρεμε τόσο πολύ που έχασε την ισορροπία του, έπεσε από το δέντρο και βρέθηκε ανάσκελα στο παχύ χαλί.
Μόλις σηκώθηκε έτρεξε αμέσως στην ποντικότρυπα για να πει τα νέα στον παππού του.
- Παππού… παππού… Το άγγιξα.
- Ποιο άγγιξες εγγονάκι μου;
- Το αστεράκι! Το άγγιξα το αστεράκι!
- Μπράβο εγγονάκι μου - καμάρωσε ο παππούς. Είσαι το πρώτο ποντικάκι στην οικογένειά μας που αγγίζει αστεράκι. -Θα χουμε να το λέμε…
Μετά το ποντικάκι βγήκε από την ποντικότρυπα και έτρεξε γρήγορα-γρήγορα να δει πάλι το αστεράκι που είχε αγγίξει.
Αλλά στο μεταξύ είχε γίνει μια βλάβη του ηλεκτρικού και το αστεράκι είχε σβήσει.
- Φαίνεται ότι θα γύρισε πάλι ξανά στον ουρανό! σκέφτηκε το ποντικάκι.
Φόρεσε το παλτουδάκι του βγήκε στον κήπο και σήκωσε τα μάτια του ψηλά.
Χιλιάδες, μυριάδες αστέρια στραφτάλιζαν στο απέραντο στερέωμα…
Το ποντικάκι τα αγκάλιασε όλα με το βλέμμα του.
- Ποιο άραγε να είναι αυτό που άγγιξα; αναρωτήθηκε.
Τώρα όμως που είχε αγγίξει ένα αστεράκι ένοιωθε μια μεγάλη αυτοπεποίθηση.
- Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα αστεράκια για να αγγίξω - σκέφτηκε.- Αλλά αφού τα κατάφερα μια φορά, σίγουρα θα τα ξανακαταφέρω… Θα τ' αγγίξω όλα…
Κι εκεί ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια ένα μικρό αστεράκι τρεμόσβηνε λες και του'κλεινε το μάτι, λες και το έλεγε.- Ναι μικρό μου ποντικάκι… Κάποια μέρα θα τ'αγγίξεις όλα…

Καμμιά φορά..



Καμμιά φορά θα ήθελα η ζωή μου να είναι ένα παραμύθι.. Ενα παραμύθι σαν κι'αυτά που γράφει ο Τριβιζάς.
Να ζώ στην Πολιτεία Με Όλα Τα Χρώματα Εκτός Απο Το Ροζ, στο Νησί των Πυροτεχνημάτων. Να ταξιδεύω κι εγώ στην άκρη του κόσμου μαζί με τον Αλέξη Πτωτιστή και να προσπαθώ να βρώ το χαμένο όγδοο χρώμα του ουράνιου τόξου..
Καμιά φορά θα ήθελα να ήταν αλήθεια πως υπάρχει το ηλεκτρικό ρουφοσκόπιο (ξέρετε αυτό το τηλεσκόπιο σε συνδυασμό με ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει τα αστέρια και τα κάνει γιρλάντες) για να στολίσω όλο τον κόσμο με αστερογιρλάντες και η χαμαιλεοντική μπογιά που αν βάψεις το δωμάτιο σου μ'αυτή αλλάζει κάθε μέρα χρώμα ανάλογα με το όνειρο που έβλεπες. Και να έχω κάθε βράδυ χαρούμενα όνειρα, και το δωμάτιό μου να είναι μπλέ με άσπρες ρίγες ή ρόζ με κόκκινες καρδούλες. Καμιά φορά θα ήθελα να ήταν αλήθεια πως υπάρχει ο αναδρομικός καθρέφτης που σε κάνει όπως ήσουν πριν απο 10 χρόνια ..
Καμιά φορά θα ήθελα να γράψω για όλες αυτές τις εικόνες που πλημμυρίζουν το μυαλό μου, για όλα τα λόγια που έχω κρατήσει σε μια γωνίτσα, για το κουτί μου με τα αναμνηστικά που το ανοίγω κάθε φορά που είμαι στενοχωρημένη, μα δεν έχω τρόπο, δεν έχω χρόνο..

Δευτέρα, Απριλίου 10, 2006

Όνειρα μετάξι...

Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει, στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει, οι δυό μας φύγαμε σε όνειρα μετάξι, μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει..

Μ'αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι...

Μου θυμίζει νύχτες καλοκαιρινές, φεγγάρια ολόγιομα, αγκαλιές και χάδια στα μαλλιά. Σαββατοκύριακα, εκδρομές και καλοκαιρινές διακοπές.
Θέλω να ξύπνήσω μια μέρα και να μην είμαι εγω.. Να έχω φύγει κάπου μακρυά.. Να είμαι όπως θέλω, όταν θέλω, αν θέλω..Να έχω την μέρα συντροφιά και το βράδυ να έρχεται η νύχτα να με σκεπάζει.. Να περπατάω ώρες ατέλειωτες σε όμορφα μέρη και να βλέπω ηλιοβασιλέματα. Να ζήσω όπως θέλω χωρίς να έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν.. Να γελάω και να κλαίω όταν θέλω.. να μιλάω όταν μπορώ.
Να ακούω μουσική σε ένα όμορφο μέρος μόνη μου και να δακρύζω απο χαρά ή απο λύπη.. Να μην φοβάμαι θέλω..
Να ζήσω θέλω.. την ζωή που δεν έζησα. Την ζωή που μου χρωστάω. Να με βρώ γιατί με έχασα στους ατελείωτους διαδρόμους των ψυχών, των άλλων ψυχών. Η δική μου, η μπερδεμένη κουβάρι ψυχή να πάψει να περιφέρεται. Να είμαι ευτυχισμένη με απλά καθημερινά πράγματα..
Η πιο όμορφη ώρα της ημέρας είναι το απόγευμα.. Θέλω να το ζω κάθε μέρα και διαφορετικά. Να μην νιώθω ότι λείπω, ότι μου λείπω.
Θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να μην είμαι εγώ μήπως και προλάβω να ζήσω. Να ζήσω ! Να πάψω να περιφέρομαι ξένη ψυχή σε ξένο σώμα..
Θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να μην είμαι εγώ. Να είμαι μια άλλη, κάπου αλλού, κάπως αλλιώς. όχι δεν είμαι αχάριστη.. Η ζωή είναι αχάριστη μαζί μου...
Την φωτογραφία αυτή μου την έστειλε μια φίλη μου αγαπημένη. Χνουδένια Σ'ευχαριστώ που με σκέφτηκες.. σ'ευχαριστώ απο καρδιάς..

Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006

Καλό Σαββατοκύριακο

Και επειδή είδα ότι σας άρεσαν τα γλυκάκια ...



Και επειδή είμαι πολύυυ καλό παιδί...

Και επειδή μου αρέσουν πολύ αυτές οι φωτογραφίες και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας..

Και επειδή ακολουθεί σ/κ είμαι large σας βάζω και άλλες λίγες..


Βεβαίως δεν παραλείπω να πω ότι είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη για την αρπαγή του αγαπητού, αξιότιμου, Υπερνομάρχη Λαμπρούκου (άσχετο με το ποστ και να δω τώρα πως θα το κολλήσω...) και ότι το σ/κ θα κάνω απεργία πείνας να μας τον ξαναδώσουν πίσω γιαυτό οι φωτογραφίες αυτές με τα σοκολατάκια και τα παγωτά εμένα μου περνούν παγερά αδιάφορες ... (το κόλλησα αμ πως !)..

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας !

Θα ήθελα..






Να κάνω πατινάζ στον πάτο μια φορμίτσας..








Να κάνω ηλιοθεραπεία πάνω στην καραμέλα με ομπρέλλα κόκκινη με ρίγες..








Να κάνω ποδήλατο πάνω σε ένα κρουασάν..

Καλησπέρες ...

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

Γυναίκες "οδηγοί"..

Είμαι έξαλλη απο το πρωί !! Και μετά φταίνει οι άντρες που η πρώτη τους κουβέντα άμα κάνεις την στραβή είναι "άντε κυρά μου να πλύνεις κάνα πιάτο" ! Αμ δεν φταίνε, δεν φταίνε.. Δεν φταίνε που μας κατατάσουν στην αμέσως επόμενη (ή στην αμέσως προηγούμενη) κατηγορία απο τους οδηγούς ταξί ! (σορρυ για τους οδηγούς ταξί αλλά οι περισσότεροι είναι απαράδεκτοι).
Πρωί και η Καλλιρόης γεμάτη απο κυρίες με τα αυτοκίνητά τους που πηγαίνουν στα γραφεία τους. Μπροστά μου (στο αριστερό ρεύμα) μια κοπέλα με ένα μικρό αυτοκίνητο. Στο πίσω μέρος γεμάτο κουκλάκια, στα πίσω παράθυρα κολλημένα κουκλάκια με βεντουζάκια "i love you" και τα συναφή, στον καθρέπτη κρεμασμένο ένα κουκλάκι γκουμούτσα να κουνιέται πέρα δώθε. Οδηγεί και ταυτόχρονα βάζει και μάσκαρα.. Ξαφνικά βλέπει (πως άραγε?) ότι πέρασε το στενό που έπρεπε να κάνει δεξιά και αυτομάτως γυρνάει το τιμόνι να πάει δεξιά. Ναι ναι απο την αριστερή λωρίδα κατευθείαν στην δεξιά, χωρίς φλάς, χωρίς να κοιτάξει καθρέπτη (τον οποίο και να κοίταγε πολύ αμφιβάλλω ότι θα έβλεπε με το ένα μάτι κλειστό λόγω μάσκαρας). Αποτέλεσμα ? παρολίγο να τσακίσει ένα μηχανάκι.
Στα 100 μέτρα σταματάω στο φανάρι. Δεύτερη που βάφεται. Σταματημένη στο φανάρι απλώνει το make up. Ανάβει πράσινο. με το ένα χέρι βάζει ταχύτητα με το άλλο κρατάει το makeup. Το τιμόνι βέβαια ουδείς το κρατάει (λεπτομέρεια), συνεχίζει την δουλειά της απτόητη εν κινήσει πηγαίνοντας με 20 χιλιόμετρα. Την παρατηρώ αν όχι απο απλή περιέργεια απο φόβο μην κάνει και αυτή τίποτε απότομα δεξιά και πέσει πάνω μου ή πάνω σε κάποιον άλλο. Πατάω γκάζι και την γλυτώνω και αυτήν την φορά.
Στο φανάρι της γέφυρας μετά την Βουλιαγμένης να και η τρίτη !!! Αυτή βάζει απλώς μολύβι στα χείλη και απλώνει το κραγιόν..
Ερώτηση γυναίκας προς γυναίκα : σορρυ ρε κορίτσια αλλά αν το αυτοκίνητο είχε υποδομή και για πιστολάκι μαλλιών θα φτιάχνατε και τα μαλλιά σας ? Και αν ναι μήπως να το προτείνουμε στις εταιρείες ???
Λέω εγώ τώρα !!!!